Avontuur met Amy!

Mavora Walkway & Mararoa River Track

Ik en Amy ontmoeten elkaar terug in Wanaka. Hier blijven we nog 1 nacht in een hostel voor we de bus opstappen richting de start van de trail. We doen samen onze inkopen en koken nog een laatste deftige maaltijd voor we weer 5 dagen de wildernis in trekken. Mavora Walkway en Mararoa River Track zijn makkelijke secties van TA. Weinig hoogtemeters en trails die in bossen en valleien liggen. We nemen de bus om 8u 's morgens en komen aan de start van de trail rond 13u. Vandaag wandelen we een 13 km tot aan de eerste hut. Het pad is geweldig! Het gaat golvend op en neer en het pad is breeeed! Ik heb ondertussen al 15 dagen trail achter de rug en heb in die tijd ook heel veel hoogtemeters en zware parcours afgelegd. Amy begint net met hiken na een maand werken en een besmetting met covid. Ze heeft het een beetje moeilijk met het op en neer gaan van de trail. Ze had me al gewaarschuwd dat haar conditie heel slecht was, maar we nemen onze tijd en ik ben heel blij met het gezelschap. We kunnet het goed met elkaar vinden.

We komen pas aan in de hut rond 18.30u en er is geen plaats meer binnen. Ook is deze hut betalend dus we gaan sowieso kamperen. We zetten snel onze tent op, koken wat te eten en dan is het alweer tijd om te gaan slapen.

De volgende dag doen we rustig aan. We hebben beide een slechte nacht gehad omdat het verrassend koud was om te slapen. Het zou vandaag enkel 4-5u wandelen zijn. Het pad veranderd snel van een brede trail naar een typische 'tramping track'. Smal, modder, wortels, op en neer en heel vaak is het pad onderbroken met omgevallen bomen. Ik kan me voorstellen dat je nu denkt, wat is het probleem met een boom die de trail versperd. Wel, het is er niet gewoon 1, het zijn er een stuk of 10 die het hele pad blokkeren en waar we moeten over klauteren. Of, we zoeken onszelf een weg door de struiken ernaast en doen alweer wat 'bushwacking'. Nadat we over zo'n slagveld heen zijn, vinden we de trail ook nooit direct terug dus, is het even zoeken. Amy is een stuk kleinder als ik en heeft het moeilijker om over al deze obstakels heen te kruipen. Op een gegeven moment hoor ik Amy van ver wat grommen en kreunen tegen haarzelf. Ik ben 5 minuutjes voor op haar en plots hoor ik haar fluitje. Amy heeft een noodfluitje bij. Ik ren naar haar toe en zie haar knie diep in de modder vastzitten. Amy is in een poel van modder gesukkeld en geraakte er niet meer uit. Achteraf hebben we hier goed om kunnen lachen! Uiteindelijk doen we er 7 uur over in plaats van 5.

Eens bij de hut zijn we de eerste die aankomen. We hebben deze nacht een bed binnen en we worden beloond met een prachtige rivier om in te zwemmen. Altijd heerlijk als er een leuke zwemplek dichtbij de hut is. Zo kunnen we onzelf een klein beetje proper houden en het zweet afspoelen. Een tijdje denken we de enige in de hut te zijn, maar na enkele uren beginnen er wat andere TA hikers aan te komen. Zelfs rond half 9 's avonds komen er nog 3 mannen aan. We babbelen nog even over de trails, want dit zijn drie heel ervaren 'thru-hikers' die zowel PCT als CDT in Amerika volbracht hebben. Ze vertellen ons dat deze trail echt niet te vergelijken is met de PCT in Amerika. Hier in Nieuw-Zeeland is amper onderhoud aan de trails en is het pure wildernis.

De volgende dagen zijn gelijkaardig. Weinig hoogtemeters en de trail gaat golvend op en neer. Wat me wel verrast is hoe elke dag weer anders is van omgeving. We wandelen door bossen, valleien, weide landschappen, en hoge grassen. We passeren bergen, meren, rivieren en bewandelen enkele zandwegen. Ik wist niet dat dit stuk van de trail zo mooi en divers was. Blijkbaar werden hier ook wel wat scènes van Lord Of The Rings opgenomen. 

De voorlaatste dag is onverwacht lang. Uiteindelijk beslissen we om in het wild te kamperen om verschillende redenen. De route tot aan de Kiwi Burn Hut is onderhouden, maar verdwijnt daarna een beetje en is compleet verwilderd. We bevinden ons momenteel een 5km van deze hut en hebben een mogelijkheid om een brug te nemen die de rivier oversteekt. We moeten morgen de rivier over omdat daar een gravel weg ligt die vele makkelijker bewandelbaar is dan de originele route. Dus, heel wat redenen om gewoon in de buurt van de brug te overnachten. Dit bespaart ons tijd en kilometers.

Het is een prachtige plek enkele meters van de trail in een grasveld omringd door bomen en een beetje lager ligt de rivier. Zo hebben we alles wat we moeten hebben. Bij nader onderzoek is het toch niet zo makkelijk om water te halen. De rivier lag enkele meters dieper en we zijn wat door de struiken moeten klimmen om eraan te geraken. Ik ben op mijn buik gaan liggen om telkens water te scheppen, aan Amy te geven en zij kan dan weer onze 2 liter blaas vullen. Het moet een grappig zicht geweest zijn.

We zetten onze 5de dag in. We weten niet goed hoeveel kilometer de gravel weg is. Onze app's hebben enkel de originele route er op staan en we hebben geen bereik op onze smartphones. We vertrekken om 7u 's morgens omdat we vermoeden dat het 27 km is en daarna moeten we nog aan een lift geraken tot in Te Anau. We zien vele kleine stroompjes op de kaart en nemen allebei een liter water mee. Het is een warme zonnige dag en na 10 km en enkele droge stroompjes zijn we bang dat we geen water meer kunnen vinden dichtbij de weg. Ik bekijk de topografische kaart en zie dat we op een bepaald moment dicht bij de grote rivier zitten, met enkel wat weides ertussen. Ik zie plots een bordje hangen aan een hek met een vissersroute. We gaan door het poortje van de wei en volgen blauwe driehoekjes tot we aan een prikkeldraad komen. Geen bordjes meer te zien, enkel prikkeldraad en een steile afdaling door de struiken en hoge grassen. Ik spreek af dat Amy bij de prikkeldraad blijft staan, ik drop mijn rugzak, neem mijn stokken, sos toestel, waterblaas en drinkfles mee en zet de afdaling in richting de rivier die 200m verder ligt. Een 20min later hebben we extra water en wandelen we verder op de gravelweg.

Na 20 kilometer op de gravel weg, hebben we een auto kunnen tegenhouden die ons kan meenemen naar Te Anau. Gelukkig! Blijkbaar was het een 36 km wandelen die dag tot aan de grote baan.

In Te Anau is het eerste wat we doen een café binnen gaan, frieten bestellen en een smoothie. Heerlijk! We slapen 1 nacht op een camping en 1 nacht in een hostel en genieten van de rust, douches en leve propere kleren! Tijdens ons verblijf in Te Anau bekijken we ook hoe we terug geraken en we beslissen om de Caples Track terug te nemen. Dat bespaart ons een extra busrit als in ook geld. We doen onze inkopen voor 3 dagen op de trail en vertrekken dan weer terug.

Caples Track

De Caples Track is gekend als een 'Easy tramping track' en alle hutten zijn betalend als je er binnen wil slapen. Dat wil ook zeggen dat de trails goed onderhouden en makkelijk te bewandelen zijn. Deze track bevindt zich in Fiordland en we zijn omgeven door prachtige hoge bergen. Ze torenen hoog uit boven de gouden landschappen die we gewoon zijn van Nieuw-Zeeland de afgelopen dagen. Onderweg proberen we hier en daar wat filmpjes te maken en ons te amuseren in de natuur. 

Ik heb heel erg genoten met het gezelschap van Amy. Het jammere is, dat zij niet fit genoeg is om met mij mee de verdere TA route te hiken. Ik zit nog steeds met het gevoel dat ik Te Araroa wil verder proberen. Ik ben hier nog niet klaar mee. Dus, we beslissem om jammer genoeg even onze eigen wegen te volgen. Ik vertrek waarschijnlijk donderdag 23 februari terug aan mijn TA avontuur en ga nog eens vechten met de wilde tramping tracks van Nieuw-Zeeland. Ik ben fit genoeg, ik heb de skills ondertussen wel onder de knie dus ik moet gewoon opnieuw proberen. Ik ben wel heel nerveus om terug alleen te starten, omdat ik me vorige keer helemaal niet oké voelde. Ik ben heel benieuwd hoe het deze keer gaat zijn. Voorlopig plan ik enkel week na week. Staat het me niet aan om verder te doen, ondervind ik weer lichamelijke problemen, dan pas ik de plannen gewoon weer aan.

Ik voel me elke dag meer en meer vertrouwd met de natuur en ik hou ondertussen van slapen in mijn tentje. Het is mijn eigen kleine veilige huisje en ik hou van de rust. In de hutten is vaak veel lawaai omdat er 6-10 mensen slapen. Ik heb een betere nachtrust in mijn tent. De komende dagen zoek ik alweer relaxatie bij Bie. De heilige plaats in Hawea waar luxe en gastvrijheid heerst. Waarvoor eeuwig dank Bie!