Dag Zuidereiland, je zal gemist worden!

De voorbije 11 dagen heb ik doorgebracht met een campervan omwille van mijn scheenbeen. Een hele andere manier van reizen dan wat ik hiervoor op de trail deed. Ik heb geen plannen en geen verwachtingen, enkel een grof idee van plaatsen die ik nog wil bezoeken en enkele hikes die ik wil maken voor ik naar het Noord-eiland vlieg.

Ik ga om 10u 's ochtends mijn campervan ophalen. Daarna wilde ik nog inkopen doen om tegen de avond reeds de westkust te bereiken. Maar, zoals jullie weten verloopt niets hier zoals gepland.

De vriendelijke receptioniste van het autoverhuurbedrijf legt me uit dat ze onderbemand zijn en dat mijn wagen nog niet klaar is. Hij moet nog worden schoongemaakt. Als ik vraag hoelang dit duurt, weet ze dit niet en ze stuurt me naar een koffiebar om daar te wachten en ze vergoeden me alles wat ik daar consumeer. Ze zouden me opbellen als de wagen klaar is, maar na 2 uur wachten, heb ik het gehad en wandel terug. Mijn wagen is klaar en niemand heeft gebeld. We lopen naar de campervan voor inspectie en uitleg hoe deze werkt. Als alles rond is begin ik ter plekke op de parking alles te testen. De usb-aansluiting vooraan en radio werkt niet. Ik roep haar terug en ze verteld me dat ik een speaker kan krijgen voor in de auto. Ze komt terug met het nieuws dat er geen speaker is, maar ook deze mag ik kopen en krijg ik nadien terugbetaald. Ze haalt een plug-in voor de sigarettenaansteker, ook deze doet het niet. Het hele voorpaneel werkt niet. Ik test mijn autosleutel, welke een manuele is en deze buigt al meteen door als ik de wagen op slot wil doen. Ik wandel terug naar binnen en vertel dat de sleutel stuk is. Na een tijdje overleg met haar baas komt ze met het plan dat ik naar de 'lock smith' rijd en daar een nieuwe sleutel laat maken. Het is het ene probleem na het andere. Uiteindelijk heeft ze een deel van de prijs afgedaan en ben ik vertrokken om 13u. Ik ben dus die dag helemaal niet ver meer geraakt.

Na het bekijken van het weer ziet het er aan de westkust extreem droog en zonnig uit voor de tijd van het jaar. Ik bezoek Fox Glacier en Franz Jozef Glacier, enkele stranden, enkele mooie korte wandelpaden met prachtige uitzichten. Op een avond parkeer ik mijn wagen op een rustig gelegen budget vriendelijke kampeerplaats. Dat wil zeggen dat hier enkel een toilet is en water. Ik heb alleen gsm bereik aan het meer, wat een 100m van mijn auto wat lager ligt. Ik bel nog even mijn moeder op en voor ik het weet is het donker. Ik hoor gedurende het hele gesprek geritsel en beweging achter mij, maar besteed hier verder geen aandacht aan. Plots zie ik in mijn linker ooghoek iets bewegen. Ik schreeuw en spring op. Een Kea zit vlak naast mij nieuwsgierig te kijken naar wat ik doe. De Kea is een vogel die behoord tot de papegaaien soort. Het is een slimme en speelse vogel die beschermd wordt hier in Nieuw-Zeeland. Hij leeft het liefste in het hooggebergte en is niet bang van mensen. Na mijn telefoontje wandel ik terug naar mijn campervan en zitten er wel 5 van die vogels de rubber van mijn wagen te pikken. Gelukkig ben ik goed verzekerd! Als je niet oplet stelen ze ook je spullen om te verzamelen in hun nest. Tijdens de late avond jaag ik ze nog een stuk of 4 keer van de wagen tot het volledig donker is en toen heb ik ze niet meer gehoord.
 

Mijn scheenbeen doet elke dag minder pijn en het lijkt stralend weer te zijn om nog een stevige hike te doen. Ik ben slechts een uur rijden van Brewster track. Deze trail brengt je 1000m omhoog naar Brewster hut en van daaruit kan ik nog naar de gletsjer wandelen. Ik vertrek om 8u 's morgens richting de hut en het is continu een steile klim tot aan de eindbestemming. De uitzichten zijn adembenemend! Omwille van mijn been durf ik niet verder tot aan de gletsjer wandelen en besluit om weer naar beneden te gaan. Ik werd het toch wel weer gewaar. Aan de hut ontmoet ik toevallig een kinesist die me wat uitleg en tips geeft voor mijn overbelaste scheenbeenspieren en ik voel me opgelucht. Ik heb eigenlijk nooit een arts geraadpleegd en ging ervanuit dat ik shin splints had, maar hij bevestigde. 

Ik heb al enkele dagen niet gedoucht en zou ook graag mijn kleren eens uitwassen. Ik check mijn camping app en zie dat Lake Hawea de dichtsbijzijnde overnachtingsplaats is. Zo ben ik uiteindelijk weer terecht gekomen in Hawea. Bie vertelde me dat ze rond Pasen op de camping zouden zijn, dus ik stuur haar een berichtje en alweer ontmoeten we elkaar. Heel grappig, aangezien ik de laatste keer voorgoed afscheid had genomen.

De volgende dag is Pasen. Ik word uitgenodigd voor een Paasontbijt en help daarna nog paaseieren verstoppen, omdat er een lokale 'Easter egg hunt' plaatsvindt voor de kinderen. Uiteindelijk ben ik twee nachten in Hawea gebleven omdat het nog mooi weer was en ben daarna terug richting Christchurch gereden. Onderweg maak ik nog enkele spontane stops en doe hier en daar nog wat kleine wandelingen.

De voorlaatste dag voor ik naar Auckland vlieg, spreek ik af met een vriendin die ik heb leren kennen op de trail. We gaan samen nog een hoogteparcours doen en klimmen. Het is heerlijk om nog eens over Te Araroa te kunnen praten en verhalen uit te wisselen. 

Ik verlaat het Zuid-eiland met pijn in het hart. Dit eiland is onder mijn huid gekropen, het was mijn thuis voor 3,5 maand en ik ben ervan gaan houden. Het magnifieke, prachtige en wilde zuidereiland van Nieuw-Zeeland!