‘Dare to dream big!’ Mijn verhaal.

Voor 5 maanden naar Nieuw-Zeeland vertrekken is denk ik het moeilijkste dat ik ooit al heb gedaan in mijn leven. Ik weet niet goed hoe leesbaar ik ben geweest over mijn echte gevoelens die speelden voor ik vertrok. Ik was echt heel nerveus en wilde eigenlijk niet vertrekken, maar 'If your dream doesn't scare you, it isn't big enough', heb ik eens ergens horen vallen. De laatste jaren ben ik in een patroon gevallen, waar elke reis een grotere uitdaging moest zijn. Ik kikte er een beetje op denk ik en voelde me geweldig na afloop. Ik hou van de controle die het me geeft. De 'back to basics' levensstijl was geweldig. Dit natuurlijk gecombineerd met mijn liefde voor reizen en de wereld ontdekken.

Tijdens het hiken op de trail heb ik volledige controle over mijn lichaam. Ik worstel al jaren met overmatige kilo's, waar ik mentaal veel last van had. Ik voelde mezelf een vreemde in dat lichaam. Al deze problemen verdwenen voor even op de trails. Ik vermagerde elke keer als ik ging hiken en vond dit geweldig. Het helpt me om mezelf een beetje onder controle te houden op één of andere manier.

Wat ik maar al te goed besef in mijn volwassen leven, is dat niets is wat het lijkt. Het leek me allemaal heel mooi en romantisch om 5 maanden te reizen en niet te werken. Ik heb oneindig veel onderzoek gedaan over lange afstandswandelingen. Heb vele blogs gelezen en foto's bekeken. Het ziet er allemaal zo spannend, avontuurlijk en mooi uit. Ik zou de reset knop indrukken in mijn leven en de dingen aanpakken waar ik mee worstel. In mijn verhaal, tijdens mijn eerste weken in NZ, werden mijn typische karaktereigenschappen alleen maar uitvergroot. Ik ben eigenlijk verlegen van aard, heb het moeilijk met verandering en ben gehecht aan mijn thuis.

Ik dacht dat mijn trip als volgt ging verlopen... Een maand teren op immens geluk en al zwevend in Nieuw-Zeeland de trails hiken, zoals ik gewoon ben bij kortere reizen. Ik dacht na enkele weken dan wel een emotionele dip te ervaren en dat de realiteit me zou overvallen. 'Shit, ik ben lange tijd weg van huis, alleen en ben volledig op mezelf aangewezen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en veiligheid op de trails'. Ik denk dat dit inzicht me al op het lijf viel vanaf dag 1 op TA. Dit had ik niet verwacht. Het was me te veel.

Het leven op de trails is kei hard. De volledige ommekeer van mijn luxe leven is me zwaar gevallen. Ik heb veel ervaring met hiken, maar vaak is de eindmeet dan al in zicht. Hier is de finish in de verre toekomst en spreek je over maanden in de natuur en elke dag voor dezelfde basis zorgen. Onderdak, eten, veiligheid, navigatie,... Het is dagdagelijks vechten tegen de weerselementen. De zon, de hitte, wind, regen,... noem maar op. Dan komt er nog een heleboel logistiek werk bovenop.

Waar ik het hardste mee gevochten heb is het gevoel dat ik hier niet wilde zijn. Mijn passie is reizen, dat is mijn rode draad, mijn motivatie voor alles in mijn leven en ik haatte dit. Ik wist niet wat me overkwam. Waarom voelde ik mij zo? Het voelde even of de grond onder me wegzakte. Klinkt allemaal heel dramatisch, ik weet het. Dat is natuurlijk een moment geweest dat rationaliteit ver te zoeken was. Mijn lichaam was volledig overgenomen door emoties. Hoe kon ik mezelf zo verkeerd hebben ingeschat... Achteraf blijkt dat ik gewoon tijd nodig had en mensen rond me heen. Een paar personen waar ik even mee kon samen reizen en een 'thuis basis' in Hawea die me terug in het hier en nu hebben gebracht.

Ik heb veel geleerd over mezelf die eerste 4 weken aan de andere kant van de wereld. Uiteindelijk is dit waarvoor ik naar hier ben gekomen. Ik wilde de ultieme uitdaging en die heb ik gekregen!

Er komt ook een positieve noot aan dit verhaal, geen zorgen. Het is ook grotendeels van de tijd zo fantastisch als het klinkt, een lange afstandstrail wandelen. Wanneer ik eenmaal die knop had omgedraaid, werd alles vele makkelijker. Mijn lichaam werd fit, ik werd sneller en ik vond mijn routine. Iemand zei me ooit 'Embrace the suck' en dat is exact wat het is. Het volledig overgeven aan dit leven en aanvaarden wat is. Dan wordt het blijkbaar echt plezant! Nieuw-Zeeland is een prachtig, wild en ongerept land. Ik ben er ondertussen aan gehecht geraakt. Vooral als je van de wegen af gaat en de natuur in trekt vind ik het persoonlijk fantastisch!

Vanuit mijn visie als vrouw, kan ik zeggen hoe sterk en zelfstandig ik mezelf voel. Ik heb helemaal niemand nodig om voor mij te zorgen hier in de woeste natuur van Nieuw-Zeeland. Als ik met mensen optrek, is dit niet omdat ik ze nodig heb, maar omdat ik van het gezelschap houd. Het voelt als de ultieme vrijheid om hier te zijn en besef dat ik 1 van de gelukkige ben om deze trail te kunnen hiken. Het geeft ook een ongelofelijk zalig gevoel als ik mijn lichaam zie veranderen in de spiegel. Vroeger staarde er een ongelukkige dame naar me terug en nu zie ik een sportieve, gezonde en gelukkige vrouw staan. Ik herken mezelf weer, na die 10 jaren geleefd te hebben met serieus wat overgewicht. Dat werd wel eens tijd!

Ik geef mezelf voor een groot stuk bloot hier in deze blog, omdat ik het belangrijk vind zo'n dingen te delen met elkaar. De wereld waarin wij nu leven is mij soms een beetje te ‘fake’ geworden en verdient wat eerlijkheid en openheid. Ik besef dat ik in een luxe positie zit. Vijf maanden onbetaald verlof nemen is niet voor iedereen weggelegd en niet iedereen heeft zo'n avontuurlijke reis nodig om zichzelf te vinden. Het is voor mij alleszinds de beste beslissing geweest en ga er zoveel mogelijk proberen uit te halen. Ik hou wel van zelfontplooiing en grenzen verleggen. Dat is zo’n beetje mijn drijfveer.

Ik hoop dat ik op één of andere manier mensen kan inspireren om dromen na te jagen, geen bang te hebben van het onbekende en om aan zelfontplooiing te doen. Heb geen bang om flagrant op je gezicht te gaan, je geraakt altijd wel weer terug recht. Zonder falen, is er ook geen kans op slagen dus, go for it! 

Last but not least: een grote dankuwel aan mijn ouders, familie en vrienden voor de steun, luisterende oren en positiviteit doorheen alles. Ik had dit niet kunnen doen zonder jullie!

Nathalie x