Een nieuwe maand, een nieuw begin.
Na deze laatste ervaring op de trail heb ik rust nodig en tijd om na te denken, over hoe ik deze reis verder ga aanpakken. Het is zwaar zowel fysiek als mentaal en voorlopig heb ik er niet zoveel plezier aan. Ik stippel een route uit langs de oostkust en maak onderweg een paar stops. Ik verblijf nog 2 dagen in Nelson en zorg dat ik een nieuwe gasbrander heb en vertrek dan verder. Ik heb mezelf 2 nachten geboekt in een hostel en hoopte hier op wat privacy en rust. Ik kom aan en de host vertelt me dat de hostel gelegen is boven een 'dancing' en dat dit voor geluidsoverlast kan zorgen 's nachts. Ik kom op mijn kamer en het is er ook helemaal niet netjes, heel warm en veel lawaai. Ik zie alleen maar oudere mannen in de gangen en ze geven me een ongemakkelijk gevoel.
Nadat ik in de stad wat inkopen heb gedaan leg ik me even op bed. Links en rechts van me staan er 2 tv's luid te spelen en aan de overkant hangt iemand een uur aan de telefoon. Na enkele uren heb ik het gehad en stap ik naar de kamer naast mij om te vragen of de tv wat stiller kan. Het is 20u en heb het gehad met het lawaai. Terwijl ik in zijn deur sta zie ik dat de man een enkelband draagt. Dit was de druppel. Ik voel me hier helemaal niet veilig. Ik doe booking.com open en boek een kamer ergens anders. Het kan me niet schelen wat het kost, ik moet hier weg! Ik pak al mijn spullen in en vertrek. Het is een half uur stappen naar het andere verblijf.
Ik kom aan bij het andere verblijf en wat is dit heerlijk! Ik slaap in een bijgebouw van een huis waar een koppel met een peuter woont. Een hele rustige buurt, weg uit het centrum en in een veilige omgeving. Hier kan ik mijn rust wel vinden en heb een zalige nacht!
Doorreis naar Queenstown
Op dag 2 van mijn busreis stap ik af in Ashburton en krijg het moeilijk. Ik weet geen blijf met mezelf en weet nog steeds niet waarom. Ik hou toch van reizen? Wat is er toch aan de hand? Ik heb op het punt gestaan om een ticket naar huis te boeken eerlijk gezegd, maar na nog eens een babbel met mijn ouders, Sven en Amy (waarmee ik vele gezamenlijke reisideeën heb) besluit ik om te blijven en door te reizen naar Queenstown. Het is nog maar een paar dagen en dan zou ik Anton ontmoeten, nog een facebook vriend, waarmee ik samen met zijn bevriend koppel, een 'Winetour' heb geboekt. Dan weer wat later zou ik met Sven 5 dagen de bergen in trekken. Het is ook zonde, waarom zou ik naar huis gaan? Ik ben hier in dit prachtige land.
Ik heb vooraf een adres gekregen van Sven, van een Belgische vrouw (Bie) die in NZ woont en waar ik de rest van mijn spullen naartoe mocht sturen. Ik heb even contact gehad met haar vooraf en ze vertelt me dat ik ook altijd welkom ben om even te blijven bij haar thuis. Het is ingelofelijk hoe gastvrij mensen hier zijn! Sven had plannen gemaakt om de bus te nemen van Queenstown naar Arrowtown en van daaruit te voet over TA naar Bie te wandelen. Ik voel me de laatste weken enorm eenzaam en neem het aanbod aan om samen deze track te wandelen. Eens zien hoe het voelt als ik een reisgenoot heb. Dit stuk van de trail loopt los door de bergen over de Motatapu Track en heeft in totaal wel +4000 hoogtemeters op 4 dagen tijd. Alweer een uitdaging dus!
Eerst spendeer ik nog 6 nachten in Queenstown. Heel bijzonder is het hier niet. Ze noemen dit het centrum van avontuur in NZ omdat je allerlei activiteiten kan doen zoals bungeejumpen, raften, paragliden,... Ik ben hier niet zo in geïnteresseerd en hou me rustig bezig met mijn twee voeten aan de grond. Mijn knie heeft tenslotte ook rust nodig.
Op zaterdag heb ik mezelf een 'tour' geboekt naar Milford Sound. Een lange busrit, maar je rijdt wel door een mooie omgeving richting Milford Sound. De bus stopt op enkele highlights zoals Mirror Lakes, Mitre Peak,... Na de busrit is er een 2 uur durende bootrit door de Sounds. Het is aangenaam om even toerist uit te hangen en te volgen. Het is stralend weer op de dag van de boottocht en het is waanzinnig mooi! Onderweg komen we ook wat zeehondjes tegen en een dolfijn.
Zondag ga ik 's middags op 'winetasting' met Anton en een bevriend koppel. We bezoeken 4 wijngaarden en mogen proeven van de beste wijnen uit NZ. De eerste tasting hebben we op een half uur tijd 7 wijnen geproefd, wat al snel resulteerde in een leuke namiddag! Het is alweer prachtig weer en we sluiten de avond af met een Indisch diner.
De rest van de dagen heb mezelf rustig bezig gehouden en met Sven afgesproken want we hebben elkaar nog nooit ontmoet. We zijn naar Sunshine Bay gewandeld, wat maar 45 minuten wandelen is en hier en daar wat gaan eten en drinken.
Back on track!
Eén februari is aangebroken, de dag dat ik de trail terug op ga. We nemen de bus om 7u 's morgens richting Arrowtown en 40 min later beginnen we te wandelen. De trail begint geleidelijk aan naar boven, op een makkelijk en breed pad. Sven heeft dit stuk al eens gedaan en het is aangenaam om voor een keer niet te moeten nadenken en gewoon te volgen. De eerste klim zit er op en we dalen weer zachtjes tot aan de rivier. Vandaag staan er meerdere 'rivercrossings' op en zelfs een 3km los door de rivier stroomopwaarts. Ik amuseer me wel zo met mijn voeten in de rivier. Een heel raar gevoel om gewoon met de schoenen erdoor te wandelen. Het water loopt er in en uit en ik vraag me toch wel af of ik geen gigantische blaren hiervan krijg. Met een grote glimlach stap ik verder. Sven gaat er wat sneller doorheen dan ik en plots zie ik hem nergens meer. Ik bevind me in een stuk van de rivier waar het te wild en diep is om door te wandelen en links en rechts staan dichte struikgewassen. Daar is de paniek weer! Wat moet ik nu?! 'Gewoon kalm blijven.' Zeg ik tegen mezelf. Ik open mijn GPS app en ik moet inderdaad gewoon de rivier blijven volgen voor nog een kilometer. Ik wandel wat terug en zoek me een weg door de struikgewassen om het stukje te omzeilen.
Een 500m later zie ik de 'high water level' route liggen. Ondertussen is de glimlach van het gezicht en heb ik het gehad met het water. Ik ga terug de berg op. Een klein stukje volg ik de route en nergens is Sven te bespeuren. Op de volgende splitsing, waar je sowieso de rivier moet verlaten roep ik eens achter Sven, maar niks. 'Ach, ik zie hem wel bij de hut dan waarschijnlijk'. Ondertussen zit ik al aan 20 km en begin dit serieus te voelen aan mijn benen. We moeten jammer genoeg nog wel een berg over.. hier gaan we weer. Duwen op die benen! Na 10 min zie ik Sven terugkeren beneden in de rivier. Hij was iets te ver gewandeld.
Na een lange dag arriveren we in de hut om 17.30u. Het is nog een zware klim en afdaling geweest tot aan de slaapplek. Ik ben zooo moe. Alle bedden zijn al ingenomen en ik besluit mijn slaapmat op de grond te leggen. In de hut hebben we nog enkele leuke babbels met andere mensen en we kruipen vroeg het bed in.
De volgende dagen zijn korter qua kilometers maar zeker niet minder zwaar. Elke dag wordt de hellingsgraad steiler en het pad meer uitdagend. Op dag 2 gaan we 2 steile bergen over waarop we in totaal 1147m stijgen en 1112m dalen. De eerste helling is echt heel zwaar en ook tamelijk lang. In de loop van de namiddag wordt het mistig en begint er hevige regen te vallen. We komen moe en kletsnat aan in de hut rond 15u en zijn blij met de vroege aankomst. Hiken in Nieuw-Zeeland is nooit gewoon wat stappen. Ofwel ga je steil naar boven, ofwel steil naar beneden. Nader je een waterbron, dan zit je met stekse moderpaden en stukken die volledig overgroeit zijn met planten. Ga je nog wat lager dan zit je in het bos met boomwortels, mos en losliggende bladeren te prutsen. Het is dus altijd wel een uitdaging om één niet te vallen en twee om gewoon te hiken.
De derde dag moeten we nog de steilste helling over en daarna afdalen tot in Glendhu Bay, terug de bewoonde wereld in. Nadat we de vorige dagen al bijna 3000 hoogtemeters in de benen hebben, willen ze niet meer zo vlot mee als bij de start. Ik voel dat ik moe ben en heb wat last met deze laatste steile berg. Ik denk ook dat mijn achillespezen na deze trip zeker 2 cm zijn uitgerokken van de hellingsgraad die we keer op keer moeten op stappen.
In Glendhu Bay ligt een gezellige camping en steken we een frietje in de namiddag. Niets zo heerlijk als junkfood na een paar dagen in de bergen! De volgende dag is het een makkelijke 'vlakke' wandeling tot in Wanaka en op de weg ligt 'That Wanaka Tree', waar ik even stop voor een foto.
Normaal gezien is het nog 1 dag wandelen tot in Lake Hawea, maar ik heb wat last van mijn twee buitenste tenen. Een grote blaar op de kleine en de andere nageltjes zien al blauw van tijdens Richmond Ranges. Mijn schoenen zijn dus niet breed genoeg. De volgende dag voorspellen ze ook echt heel slecht weer met hevige wind en veel regen in de namiddag. Ik beslis om te liften tot in Hawea. Ondertussen bestel ik nieuwe, bredere schoenen die ik ken van thuis en laat ze leveren in Hawea.
De volgende dagen verblijf ik en Sven bij Bie en haar gezin in Hawea. Wat is het heerlijk om hier te verblijven. Een veilige plek en een dak boven je hoofd met alle faciliteiten. Ik leer hier terug de kleine dinge apprecieren zoals schone kleren, een wc, een douche en een bed! We proberen om ons verblijf wat te compenseren door een keertje te koken, soep te maken en ik babysit ook een avondje op de kinderen. Zo kunnen Bie en haar man een keer genieten van een gezellige avond met twee.
Op dinsdag ontmoet ik Amy het is heel leuk om met haar te babbelen en plannen te maken. We maken een wandeling naast het meer van 14 km en bespreken onze opties. Amy heeft een maand gewerkt als ‘housekeeping’ in een lodge en is besmet geraakt met covid. Ze heeft het fysiek wat moeilijk, dus we beslissen om een makkelijk stuk van TA samen te wandelen. Tamelijk vlak, niet te veel hoogtemeters en rustig voor Amy om op te bouwen. Daarna willen we ofwel Routeburn Track of Kepler Track doen. Twee hikes die behoren tot de 'Great Walks' van NZ en niet behoren tot TA. Wel de moeite om te doen! We proberen nog een plekje te bemachtigen want deze hikes moet je vooraf boeken.
Ondanks alle moeilijke momenten die ik heb gehad, zit ik nog steeds met het gevoel dat ik de hele TA wil hiken, dus ik moet een beslissing maken met mijn planning. De maanden februari en maart zijn nog ideaal om de bergen in te gaan, maar Amy geeft zelf aan dat ze dit fysiek niet kan. Langs de ene kant wil ik heel graag met Amy verder reizen, maar langs de andere kant ben ik nog niet klaar om mijn plannen op te geven met de trail. Ik heb een goede babbel met haar en ik merk dat de ‘spark’ om door te zetten er nog steeds is. Ik wil nog proberen om te slagen in mijn missie om de hele TA te hiken op het zuidereiland. Ik merk dat ik fysiek sterker word en dat ik het kan. Ik moet een manier vinden om me er mentaal door te slaan, want dat is voor mij de grootste uitdaging. De angst van het alleen zijn, de verantwoordelijkheid voor jezelf om alles tot een goed einde te brengen. Amy had me eerder al verteld dat zij gewoon die drive niet heeft en ze merkt deze bij mij nog wel steeds op. Die wil om door te gaan is er terug. Ik weet gewoon dat ik dit kan! We besluiten om eerst een kleine 2 weken samen te hiken. Daarna keer ik terug naar Hawea en doe nog een keer een poging om een groot stuk TA af te werken. Deze keer wandel ik richting het noorden, omdat ik momenteel ver in het zuiden zit. Ik zou een poging doen om van Hawea naar St. Arnaud te hiken, daar waar ik vorige keer ongeveer geeindigd ben. Het kost me een 6 weken en daarna kan ik eventueel met Amy terug afspreken. We zouden graag Fiji bezoeken samen, nu we helemaal aan deze kant van de wereld zijn.
Een heleboel nieuwe plannen dus!