Dag 7 wordt meteen één van de hoogtepunten van onze reis, Gokyo en bijhorende meren. Ik ben nog steeds wat onder de voet van mijn buikinfectie en van het één komt het ander. Mijn immuunsysteem heeft heel wat te verduren en vandaag duikt er een flinke hoest op. Nu dat weer.. Ondanks de vervelende kwaaltjes ben ik nog vastberaden om verder te gaan. Het is steeds verder klimmen. We wandelen naar 4790m in ongeveer 4 uur. Het pad loopt gedurende lange tijd langs een kolkende rivier die we enkele keren oversteken via kleine bruggetjes. Ze wordt ook wel eens Milky River genoemd omwille van de witte kleur die ze heeft. Elke dag voel ik steeds meer hoe de lucht ijler wordt. Het begint serieus lastig te worden om te ademen. De bronchitis die ik heb opgelopen helpt ook niet echt bij het happen naar adem. Het is wel een prachtige omgeving. Het pad wordt steeds grilliger. Hier en daar wat stenen en rotsen waar we moeten oppassen voor onze enkels. Op weg naar Gokyo passeren we 3 meren. Het eerste meer is niet zo groot maar wel adembenemend mooi. Het is helblauw en overal zijn torentjes van stenen gebouwd. We maken een korte pauze om wat foto's te nemen. We zetten onze tocht verder en algauw komen we aan het tweede meer, al even blauw als het vorige en wat later het derde en grootste meer. Om stil van te worden. Ik kan hier wel uren blijven zitten. Omringd door zeven- en achtduizenders met licht besneeuwde toppen, kijkend over het meer. PRACHTIG gewoon!

In de loop van de dag bezoeken we een hulppost waar zowel lokale bevolking als toeristen terecht kunnen bij problemen. Het is in eerste instantie opgericht om Sherpa's en gidsen verder te helpen. De tijden zijn nu veranderd, maar ze zijn niet altijd goed behandeld geweest. Nog niet zo lang geleden droegen sherpa's meer dan 30 kg op hun rug, hadden ze geen dicht schoeisel aan, droegen ze geen zonnebril, ... Het was zelfs zo erg dat ze soms werden achtergelaten als ze ziek waren. De meeste dragers zijn woonachtig in de lagere gebieden van Nepal en zijn even gevoelig aan hoogteziekte als wij. Maar goed dat er nu een beter beleid is en dat ze welkom zijn in deze hulpposten. We krijgen ongeveer een uurtje uitleg over hoogteziekte van een vrijwillige arts uit Engeland. Het was heel interessant, maar iedereen was lichtjes bezweet en het werd er al heel snel koud.

Na de lunch wordt het toch wel tamelijk erg met mijn bronchitis. Ik voel me zo beroerd. Onze gids heeft plannen om met z'n allen een acclimatisatiewandeling te maken. Het is maar een kleine 20 minuten klimmen naar de rand van de Gletsjer 'Ngozumpa', maar ik besluit om in bed te blijven. Mijn longen doen pijn, ik ben kort van adem, kan niet plat liggen en heb barstende hoofdpijn. Een klein beetje paniek in mijn hoofd. Dit zijn symptomen van Longoedeem, wat optreed bij hoogteziekte of het kan simpelweg van mijn hoest zijn. Ik krijg een moeilijk moment en zit met tranen in mijn ogen op mijn bed. Ik wil NIET omkeren. Mijn kamergenote raad me aan om de dokter op te zoeken, maar ik besluit om een namiddag in bed te blijven, een dutje te doen en dan zie ik de volgende morgen wel hoe het gaat. Ik start toch alvast met het nemen van Diamox, een vochtafdrijvend middel. Bij hoogteziekte ga je vocht bijhouden op plaatsen waar het niet hoort. Dit zorgt voor vervelende kwaaltjes zoals ik in vorige blog al verteld heb. In het ergste geval dus ook voor longoedeem of hersenoedeem wat dodelijk kan zijn als je niet afdaalt. Dit komt gelukkig niet veel voor. Het komt vaker voor als je je lichaam niet genoeg tijd geeft om aan te passen, te snel stijgt of het is soms genetisch bepaald. De ene persoon heeft er meer last van als de andere. Het heeft dus niets te maken met een goede of slechte conditie. Aldus, toch best Diamox in de reisapotheek steken!

De volgende dag is het moment aangebroken om naar Gokyo Ri te wandelen. Een in kilometer korte beklimming, maar zeer steile hike naar 5357m. Op 2 kilometer stijgen we 500m. PITTIG dus!! Gokyo Ri is een bekend uitzichtpunt waar je vier achtduizenders kan bewonderen namelijk Mount Everest, Lhotse, Makalu en Cho Oyu. Ook heb je een heel mooi overzicht over de Ngozumpa Gletjser. Normaal starten we deze tocht in het midden van de nacht om de zonsopgang te zien, maar we hebben met de groep besloten om 8u te vertrekken omwille van de vele zieke onder ons. Er komen nog enkele zware dagen aan en we willen het rustig aan doen. Twee enkelingen van de groep zijn toch om 4u 's nachts vertrokken samen met een gids.

Ik heb goed geslapen, voel me al een stuk beter en vertrek mee die berg op. WAT IS DIT?! Het is zooo zwaar. Ik krijg GEEN lucht. Ik kijk af en toe om me heen en het is overal grijs. Er speelt vanalles door mijn hoofd. 'Gaat het nog opklaren?', 'Ben ik hier 3 uur aan het afzien om geen uitzicht te hebben?', 'Ga ik me niet onnodig uitputten met de diarree die ik afgelopen dagen gehad heb en de bronchitis die nu speelt?'... Na een uur komen we een groepsgenoot tegen die 's nachts vertrokken is en een uur in de vrieskou op de zonsopgang heeft gewacht. Het is nog steeds 'pottoe' boven en er is van een adembenemend uitzicht geen sprake. Ik ben een beetje radeloos en stikkapot na amper één uur klimmen en ik heb nog zeker twee uur te gaan. De gids dacht dat het niet meer zou opentrekken die dag en ben teruggekeerd naar de lodge. Nog geen twee uur later schijnt de zon en zit ik te vloeken beneden, kijkend naar de open hemel. Ik ben zo kwaad op mezelf dat ik heb opgegeven. Ik vertrek dan maar naar de rand van de Gletsjer, de korte klim die de rest gisteren heeft gedaan en heb me een uurtje in de zon gezet. Ondertussen peinsend of ik toch niet Gokyo Ri ga beklimmen. Ik zie rondom mij langs de bergen overal terug wolken opkomen en ben aan het rekenen. 'Als ik nu vertrek ben ik drie uur later op de top en zit ik waarschijnlijk weer in de mist.' Ik heb de hele dag nog spijt gehad dat ik niet gewoon heb doorgezet 's morgens.

To be continued...