Karwendel 2021

Juli 2021

Al een tijdje zat ik met het idee om ooit eens een trail te wandelen van 1000+ kilometers. Enerzijds voor de ontdekking van de natuur en anderzijds voor de uitdaging. Ik heb al heel wat afgereisd, maar de laatste jaren ben ik meer en meer verliefd geworden op de wandelpaden. Ik heb ontdekt dat ik op vakantie graag te voet, met de rugzak, de natuur in trek. Ik reis meestal in groep, dus ik volg altijd gewoon de gids en klaar. Hierdoor had ik amper ervaring met navigeren en zelfstandigheid in ongerepte gebieden. Ik ging dan maar op zoek naar een cursus zodat ik op een verantwoorde manier mijn avonturen kan beleven. Wat een ontdekking, er is dus een Klim- en Bergsportfederatie in België! Ja, zo'n leek was ik!. Ik ben woonachtig in de provincie Antwerpen, dus heb ik me aangesloten bij de Bergsportfederatie in Antwerpen en mezelf ingeschreven voor een cursus 'zelfstandig bergwandelen'. Je kon ervoor kiezen om na de lessen op stageweek te gaan om zo alle basisbeginselen van het vak te leren onder begeleiding.

Dit jaar vertrekken we op stage naar het Karwendel gebergte dat grotendeels in Tirol (Oostenrijk) gelegen is. In de Alpen bevinden zich overal gezellige berghutten waar wij gedurende 5 dagen gebruik van maken. Vooraf wordt vrijblijvend de vraag gesteld of we een stuk van de route willen voorbereiden en begeleiden tijdens de tocht. Zo kunnen we onze theoretische lessen een keer in de praktijk uitvoeren.

De avond voor vertrek check ik nog eens een laatste keer mijn rugzak en voor ik het weet ben ik op weg naar Oostenrijk. We vertrekken 's morgens vroeg zodat we rond een uur of zes 's avonds in hotel Ramona aankomen. We houden een gezellige tweede ontmoeting, want door de hele corona situatie hebben we elkaar nog maar één keer gezien. Ik merk meteen dat het klikt in de groep, vanaf de eerste moment zit de sfeer erin en zijn we in aangenaam gezelschap van elkaar. Om de avond af te sluiten, warmen we onze benen alvast op met de lokale schnaps. Proost!

Dag 1

De eerste dag zou ook meteen de zwaarste zijn. Er staan ons 15 km te wachten met 1200 meters stijgen tot aan de Nördlingerhütte (2238m). Die ochtend is het stralend weer, waar we ongelooflijk veel geluk mee hebben. We vertrekken vanuit Ramona richting het dorpje Seefeld en vandaaruit klimmen we langs de skipiste omhoog de Reither Spitze (2374m) op. Ik had omwille van de hoogtemeters de eerste dag een keertje ingegeven op 'Alpenvereinactiv' en het leek wel letterlijk een muur die we gaan beklimmen. Wel, het voelt ook zo! Het pad naar boven is zo stijl dat het wat ongemakkelijk aan de achillespezen wordt. Die zijn zeker een centimeter langer geworden na deze helling.

Stappen en ademen, stappen en ademen... Hier en daar tussen het hijgen en puffen krijgen we enkele tips over het bergwandelen. Het vinden van je eigen tempo is belangrijk en vooral... bergwandelen is geen competitie. We moeten nog wel enkele uren verder klimmen en we zoeken allemaal naar een pas dat we kunnen blijven volhouden. Na een dikke vier uur klimmen nemen we een welverdiende lunchpauze aan een ski lift met zicht op het dal.

Naarmate we stijgen merk je dat de vegetatie verandert van bomen en weides tot lage struikbegroeiing en uiteindelijk rotsig gebied. De laatste kilometer van de dag strompel ik een beetje voort en moet ik oppassen dat ik niet over een steen val. Wat zijn mijn benen leeg! Eens aangekomen in de hut belonen we ons allemaal met een frisdrankje en diegene die nog energie hebben gaan nog verder de Reither Spitze op. Na mijn grote Cola ga ik achter de hut het trapje omhoog en waaauw! Hier ligt een magnifiek uitzicht over het grillige kalkgebergte met eindeloze pieken. Het is prachtig! We verdelen ons over de kamers, vullen onze buiken met lekker Oostenrijks eten en we sluiten af met een briefing voor morgen.

Dag 2

Onze tweede dag starten we mistig, maar het is droog en dat is het belangrijkste! Vandaag zouden we 6,5 km afleggen, 450m stijgen en 850m dalen. We zetten de dag in met een afdaling richting Jöchelschröfen (1821m), waarna we weer beloond worden met een pittige klim over de Eppzirler Scharte (2102m). Rond 10 uur is alweer de zon daar en kunnen we genieten van de mooie uitzichten. In de verte zien we het pad dat zigzaggend naar de Eppzirler Scharte klimt en dit ziet er een veelbelovende 'legkiller' uit! Ieders op eigen tempo komt goed en wel bovenaan de Scharte en daar zetten we ons neer voor een lunchpauze. Na de middag dalen we 200m stijl af tussen rollend puinsteen waar we best wel voorzichtig moeten zijn. Daarna is het geleidelijk aan bergaf tot aan het Söllsteinhaus (1805m). We genieten nog van het mooie weer op het terras en maken het gezellig onder ons.

Dag 3

Ja sorry, alweer zon om de dag mee te starten! Vandaag toch wel wat kilometers af te leggen. Het eerste deel van de dag dalen we geleidelijk aan (-600m) en passeren we de Möslalm (1270m) waar we een kleinigheid eten. We wandelen in een heel andere vegetatie dan gisteren. De meeste paden zijn breed, er kabbelt een beekje dat zich tussen de bomen en het pad een weg vindt. Een heel idyllisch en gezellig landschap vandaag. Na de Alm hebben we nog een flink aantal hoogtemeters voor de boeg (+730m). Eerst geleidelijk aan en de laatste 2 km is alweer een stevige klim tot aan de Pfeisshütte (1922m). De teller van de dag staat op 16 km. De hut had een mooi zonneterras en hier hebben we nog een kleine bijscholing gekregen over het maken van een klimgordel met touw.

Dag 4

Vandaag staat er een moeilijke afdaling op de planning waar vaak nog sneeuw ligt en die dan niet veilig is. Gelukkig is de weg vrij en kunnen we de voorziene route nemen. We vertrekken met een klim langs een oud muilezel pad naar de Stempeljoch (2215m). Onderweg weet één van de gidsen ons te vertellen aan welke kenmerken we zien dat er vroeger een gletsjer heeft gelegen. We zien een u-vormig dal waar we nu bergopwaarts doorlopen, met kleine hobbelige bultjes die door jaren ijs zijn afgesleten. Met wat uitleg en verbeelding kan ik er mij zeker wat bij voorstellen. Eens boven aangekomen staat ons die moeilijke afdaling te wachten. Het is een smalle pasdoorgang, een diep couloir met losse puinstenen. We zien links nog enkele sneeuwvelden liggen, maar die zijn makkelijk over te steken. Vooral doordat onze begeleidster Roos zich een half uur heeft zitten uitleven op een sneeuwveld om een pad te maken. Tijdens het werkmoment van Roos laten Danny en Dieter ons nog eens een klimgordel maken van een touw, hetgeen we gisteren geleerd hebben. Dit kan altijd eens van pas komen in gevaarlijke situaties. Vaak zijn de moeilijke en steilere stukken voorzien van ijzeren staalkabels aan de wand. Zo kunnen we onszelf tijdens een onzeker momentje vastmaken en veilig doorsteken. 

We lopen verder over de Wilde Bande Steig (muilezel pad) dat over de rotsige zuidflank van de berg naar het Lafatscherjoch (2085m) loopt. Op de Lafatscherjoch hebben we een prachtig uitzicht over het dal en daar nemen we een uitgebreide lunchpauze. Het is even tijd om de rugzak onder het hoofd te leggen en te genieten van de rust en het mooie weer. Ondertussen proberen we met de verrekijker een steenbok te spotten. Ik ben bijna zeker dat we er één gezien hebben, een zwarte vlek ergens in een puinveld. Hij bewoog wel niet, maar het was er zeker één. We dalen hierna verder af en vlak voor onze hut Hallerhangerhaus (1768m) hebben we nog een flinke afdaling door het puin. We kijken rechts van ons op steile reusachtige gespleten rotswanden die steeds dichterbij lijken te komen.

Dag 5

Onze laatste dag van de tocht is aangebroken en is zeker niet de minste. De dag met de meeste kilometers, maar weinig hoogtemeters. Het pad is breed en daalt zeer geleidelijk af richting het dal. We zien een sterk stromende rivier, die vaak links van ons gelegen is. We wandelen in bosrijk gebied en zetten er een stevig tempo in. Je merkt goed het verschil in de groep op deze korte vijf dagen tussen de eerste en de laatste dag. De behendigheid in de bergen wordt elke dag beter! Ondertussen zitten we een pak lager dan de afgelopen dagen en dat word ik gewaar aan de temperatuur. Ik klaag vooral niet want het is droog! Niets zo ellendig als veel regen tijdens een trektocht, maar toch is het warm. We maken op het laatste nog een kleine omweg door de Teufelschlochklamm. Een heel smalle doorgang tussen de rotsen en de rivier. Hier en daar zijn houten bruggen tegen de wand en over het water gemaakt om te kunnen doorsteken. Het water maakt een ongelooflijk krachtig geluid terwijl het volle vaart door de 'Klamm' stroomt. Het is een prachtige plek die uit het niets tevoorschijn kwam! Uiteindelijk staat onze teller vandaag op 27 km en het was zeker de moeite waard om het 'Klammetje' mee te pikken.

Iedereen komt moe en voldaan terug bij Hotel Ramona en we trakteren onszelf op een lekkere Frankfurter! Deze moet je zeker eens proberen als je in Oostenrijk bent. Het stelt niets voor en is een simpel knakworstje, maar het is zo lekker! Tijdens het avondeten overlopen we iedereen over de ervaringen en belevingen van de reis en dat is een mooie afsluiter geweest van een leuke wandelweek!

Ik durf mezelf geen ervaren bergwandelaar te noemen, maar heb zo'n gevoel dat dit ooit wel gaat komen. Ik heb nu de basis meegekregen om veilig de bergen in te trekken en hiermee kan ik aan de slag op mijn toekomstige trektochten. Het zal een 'trial and error' proces zijn, maar zo hoort het ook. Tot slot, heb ik heel warme mensen ontmoet in de bergsportvereniging en heb ik veel bijgeleerd van onze kundige berggidsen!

Tot in de bergen!