Mijn eerste maand in NZ (deel 1)

De heenreis

Zondag 1 januari, mijn wekker gaat af. Ik heb oudjaar nog mooi kunnen vieren met mijn vrienden, heb iedereen nog kunnen zien die ik wilde zien en was voor het eerst in mijn leven heel knuffelbaar. Diegene die mij een beetje kennen weten waarover ik spreek. Ik heb goed geslapen, al heb ik oudjaar iet of wat in een waas beleefd door gemengde gevoelens. Enthousiast naar het grote avontuur, zenuwen, angst voor het onbekende, het gemis van thuis,..

Op de vlieghaven aan de check-in balie gaat alles gelukkig vlot. Ik had tot op dit punt nog geen traan gelaten tot het afscheid van m'n ouders eraan kwam. Daar waren ze... een golf van emoties overvalt me, ik wil eigenlijk niet vertrekken, maar doe het toch maar. Ik begin te wandelen richting de poortjes en kijk niet meer om. Gewoon die voeten vooruit zetten en vechten tegen de drang om thuis te blijven. Ik wil dit, ik kijk hier al zolang naar uit, maar dat maakt niet dat er geen gemengde gevoelens zijn. Ik heb van mijn nicht nog een lounge pas gekregen, neem mij een lekker ontbijt en zet me in de stoelen.
 
Alles gaat verrassend vlot. Ik heb nergens vertragingen, nergens problemen alleen duurt de vlucht uuuuren. Het is zo'n lange reis tot in Nieuw-Zeeland. Mijn enige stress moment was nog om de beveiliging in NZ door te komen. Soms doen ze wel eens moeilijk over kampeermateriaal. NZ laat niet graag vreemde biologische materialen binnen, wat ik respecteer. Voor ik het weet ben ik het land binnen, na een kleine 35 uur weliswaar, en sta ik 18 000 km van mijn thuis in Auckland. Een stad in het noorden van het noordereiland. Ik neem nog een binnenlandse vlucht tot in Wellington en probeer me die dag nog rustig wakker en bezig te houden. Ik kuier wat door de straten in Wellington en verken de buurt. Ik heb morgen nog veel werk. Inkopen doen voor mijn 3 bevoorradingsboxen.

Wellington

Mijn kamer ziet er wat gammel en vuil uit. Dat is het eerste wat me altijd opvalt op reis. Onze normen in België of sommige delen van Europa zijn toch net wat anders. Ik merk op dat ik een luxe paard ben, maar langs de andere kant vragen ze gewoon belachelijk veel geld voor zo'n kamertje.

Ik kom op de gang twee mannen tegen met dozen in hun handen en de bekende Altra trailrunners aan. Ik lach en vraag: 'Zijn jullie TA hikers?'. Waarop hij antwoordt:'Hoe weet jij dat?'. Je merkt het eigenlijk direct op aan de uitrusting en kleding die ze hebben en ja natuurlijk omdat ze met dozen aan het sleuren zijn. De mannen waren van oorsprong duits maar leefden al een tijdje in Zwitserland. Ze hadden problemen om een open postkantoor te vinden, omdat het hier nog steeds feestperiode is. Gelukkig zijn de postkantoren de volgende dag weer terug open. De twee duitsers zijn broers en vertrekken de volgende ochtend met de ferry richting Picton om te starten aan de trail. Die avond check ik Facebook en valt mijn oog op een post van een vrouw die een vraag stelt over Wellington en de trail. Ik stuur haar een privé bericht en toevallig slaapt zij in dezelfde hostel en moet ze dezelfde inkopen doen als ik morgen. We besluiten dit samen te doen.

Na twee dagen rondhangen in Wellington is het tijd om de Ferry te nemen richting Picton. Hier slaap ik nog 1 nacht in een hostel om morgen te vertrekken naar het beginpunt van TA. Ik zit 's morgens nog even mijn route te bekijken en hoe ik ongeveer kan wandelen. Een vrouw, Andrea, spreekt me aan en vraagt of ik vandaag ook om 9u de water taxi neem. Toevallig nemen we dezelfde. Het is alvast leuk om dit niet alleen te moeten doen. Het is een grijze regenachtige dag om te starten, dat zit me wel wat tegen. Voor de komende dagen ziet het er niet veel beter uit... bewolkt, regen en veel wind. Één of andere cycloon passeert de Marlborough sounds.
 

De eerste stappen op TA

Na een uur op de watertaxi stap ik van de boot op een houten steiger en wandel richting Ship Cove en het monument van Cook, de ontdekkingsreiziger die hier eerst aan wal stak. Het blijft een eigenaardig gevoel, ik besef nog steeds niet dat mijn avontuur begonnen is. Ik voel nog steeds een beetje die angst voor het onbekende.

De eerste stappen op de Queen Charlotte Track worden gezet en het is er wel echt een pareltje. Ik ben omringd door een soort van tropisch woud en hoor het leven bruisen rondom mij. Ik hoor vogels en krekels en weet ik veel wat ik allemaal aan dierengeluiden hoor!

Gedurende de eerste 4 dagen op de trail wandel ik continu door het vochtige woud van de Marlborough sounds. Op en neer, op brede makkelijke paden. Dat maakt dat ik wel wat kilometers kan afleggen, maar dak ik ook al snel mijn linker knie gewaar word. Ik heb hier nog nooit eerder problemen mee gehad. De eerste keren alleen slapen in mijn tentje in het woud is ook spannend. 'S nachts hoor je vanalles rondom de tent leven, kruipen en geluiden maken. Ik had als voorbereiding op deze tocht wel wat blogs en verhalen gelezen. Hierdoor heb ik waarschijnlijk meer bang dan nodig, want uiteindelijk is het allemaal goed meegevallen. Ik moet er gewoon voor zorgen dat al mijn eten in een stuff zak zit en voor de zekerheid steek ik hem nog eens in mijn plastiek liner van mijn rugzak.

Algauw wandel ik kilometers alleen en dat voelt niet zo aangenaam. Je bent alleen met je gedachten en die van mij zijn niet altijd even vredig. Ik had 2 weken voor vertrek nog 2 begrafenissen gehad, 2 dagen na elkaar en ik merk dat het verdriet nu binnenkomt . Als afleiding steek ik wat muziek in, maar ik hou wel van wat intense muziek en de eerste tranen op de trail zijn er al. Het is heel raar hoeveel gedachten er door je hoofd gaan als je alleen op pad bent. Ik ben tenslotte naar hier gekomen en dit avontuur aangegaan om wat vragen over mezelf op te lossen. Om mezelf te leren kennen en wat diepgewortelde problemen op te lossen. Problemen die ik zelf in mijn hoofd steek weliswaar. Ook doe ik dit voor de uitdaging en de pauze van de dagelijkse sleur. Er zijn meerdere aanleidingen geweest die maakten dat ik voor 5 maanden weg wilde.

Vooraf had ik een heel ander beeld van de trail. Ik las vaak dat er een trail family ontstond en dat je veel mensen rondom je heen hebt. De eerste dagen zijn voor mij niet zo gelopen. Ik was vaak alleen en had hier en daar vluchtige contacten met mensen. De laatste avond op QCT ontmoet ik nog 4 andere vrouwen die net gestart zijn op het zuidereiland. Eentje daarvan is Sarah en die kom ik later heel toevallig nog terug tegen.

Na Queen Charlotte besloot ik het even rustiger te doen omdat ik mijn knie voelde en omdat mijn lijf het gewoon ook voelde. Inneens 14 kg op je rug dragen, elke dag 20 km wandelen, in een tentje slapen,... Ook mentaal voelde ik me niet 100 procent oké.

 Ik slaap vandaag op Smith’s Farm in mijn tentje. Een gezellige camping in Anakiwa, waar ik mij kan douchen en mijn was kan doen. Ze hebben een unieke wandeling op hun eigendom die leidt naar een waterval. Als je de wandeling maakt tegen avondval kan je ook genieten van de 1000e glimwormpjes. Rond 21u besluit ik richting de waterval te gaan en inderdaad. Wat is het prachtig… Tegen avondval beginnen de eerste glimwormpjes zichtbaar te worden. Wat magisch!

Pelorus Bridge

Na 2 dagen rust begin ik vol goede moed aan een dagje van 20 km naar Pelorus Bridge. De eerste 10 km gaan goed, maar dan alweer voel ik mijn linker knie. Ik heb die hele dag alleen gewandeld buiten de laatste 2 kilometer en voel de vreugde gewoon niet. Ik had een heel ander beeld van de trail en ik begrijp niet goed waarom ik niet enthousiaster ben. De zware route komt eraan en ik begin een beetje te panikeren. Ik voel me niet goed, de knie doet pijn en ik voel me heel alleen. Ik heb tot hiertoe nog niet echt vrienden gemaakt, wel losse babbels met mensen gehad, maar voelde me niet klaar om alleen de Richmond Ranges in te trekken. Iedereen gaat slapen en ik kruip in mijn tent. De tranen beginnen te rollen en ik voel paniek. Het enige dat in me op kwam om te doen was naar huis bellen. Ik had een babbel nodig en een luisterend oor. Ik noem het nu achteraf 'crisis 2'.

Ik had nooit gedacht dat ik zo snel ondersteboven ging zijn van alles. Mijn idee was dat de eerste weken op een soort van euforisch gevoel ging lopen en dat ik dan mij klopje ging krijgen. Och ja, dat was niet zo en dat is oké. Het is wat het is. De volgende morgen heb ik dan rationeel beslist om naar Nelson te liften en met zo'n knie en zo'n gevoel niet te vertrekken. Ik heb nog wat gepraat met een koppel en ze vertelde me van misschien best eerst langs de dokter te gaan. Jammer, maar de beste beslissing. Ik boek me een klein kamertje in een hostel 2 km van het stadscentrum en waag me aan mijn eerste lift. De eerste 20 auto's rijden me voorbij. Er stopt een auto, ik kijk binnen,... een oude man, lange baard, vuile auto, overal eten en een zelfgerolde sigaret/joint in de mond? 'Ey, mate!' zegt hij. Ik zeg dat ik een lift naar Nelson zoek, maar dat ik toch maar even wacht op een vrouwelijke bestuurder. Ik vertrouwde het zaakje niet. 'Aight mate, no problem.’ en hij rijdt door. De volgende wagen die stopt is een indische man van mijn leeftijd, ik check vlug de auto vanbinnen en die ziet er proper uit, ik waag mijn kans en stap in. Het is een leuke babbel tot in Nelson. Ik ben zijn naam vergeten, maar hij studeert nog en zit in de Air Force. Iemand die andere mensen helpt zal wel goede bedoelingen hebben zeker? Hij zet me voor de deur af, wat vriendelijk!

Ik drop mijn rugzak en stap richting de dokter. Dit is gelukkig maar een 500m van de deur. Ik ben al snel aan de beurt en mijn knie wordt volledig onderzocht. Alles lijkt perfect stabiel, maar de ITB is hoogstwaarschijnlijk overbelast. Stretchen en ontstekkingsremmers is de boodschap. De arts zelf is heel enthousiast over de trail en begint vele verhalen te vertellen. Hij is zelf ook een hiker.

 Ik wandel terug naar de hostel en de host verteld me dat er net twee mannen zijn gearriveerd die TA hiken en eentje daarvan zit met zijn knie te sukkelen. Ik dacht wat een toeval. Ik draai mij om en daar staat Martin, de duitser die ik op dag 1 heb ontmoet! We moeten er beide om lachen. Zijn broer had net iets minder goed nieuws. Hij was uitgeschoven, had zijn knie verdraaid en kon amper stappen. Uiteindelijk was het verdikt dat de broer moest rusten en kiné volgen en de andere broer vertrok terug de trail op samen met mij. We hebben de taxi betaald en zijn 2d later vertrokken richting Hacket Picnic Area.

Richmond Alpine Track

De ochtend van vertrek ben ik zenuwachtig en angstig. Ik heb alweer de hele ochtend met tranen in mijn ogen gezeten. De laatste jaren, heb ik de gewoonte om mezelf te pushen en grenzen te verleggen en dit krijg je dan als de opdracht te groot lijkt. Pure angst! Iedereen doet zo lelijk over dit stuk en ik wist niet exact wat me te wachten staat. Ook de onzekerheid met de pijnlijke knie speelt mee. Zoals ik op de vlieghaven deed, doe ik nu ook. Gewoon rugzak inpakken, tranen vegen en beginnen stappen. De eerste 2 uur hebben we samen gewandeld en gebabbeld over vanalles. Het is leuk iemand bij te hebben. Hij kent het pad nog omdat hij dezelfde weg er is uitgewandeld met zijn broer. Vanaf de eerste hut zijn we gesplitst, vanaf daar ging het steil omhoog en Martin was een stuk sneller. Hij wilde nog 2 hutten verder proberen te geraken, maar dat is voor mij geen optie. Stap voor stap met een klein hartje begin ik alleen de oranje driehoeken te volgen. Algauw loop ik gewoon in een rivierbedding over stenen te wippen. Ik probeer mijn schoenen droog te houden, maar schuif 3 keer uit. Tot zover droge schoenen. Na de rivier gaat het steil omhoog. Het pad vormt zich een weg tussen de bomen naar boven. Stenen, wortels, bladeren,... Ik weet dat de hut net boven de boomgrens ligt, dus ik observeer de vegetatie rondom mij en na enkele uren merk ik dat de begroeiing lager wordt. Ik zie dat er meer licht tussen de bomen verschijnt. Aha, er komt schot in de zaak! En flop, daar was de hut! Ik zet me op het bankje boven en kijk terug naar mijn eerste dag op de Richmond Alpine Track. Ik kan dit, ik ken dit, ik heb dit hiervoor al eens gedaan. Het is een geruststelling! Ik kijk op mijn Garmin horloge en heb vandaag 1145 hoogtemeters gedaan en 12,5 km gewandeld. Ik heb nog een plekje in de hut en slaap vanacht mijn eerste keer in één van de 1000de DOC hutten die zich op het eiland bevinden. Om de zoveel tijd komt er wel iemand aan in de hut en plots herken ik haar. Ik zeg: 'Sarah, is that you?'. Ik heb haar eerder ontmoet en was blij een bekend gezicht te zien!

Wordt vervolgd