Mijn eerste maand in NZ (deel 2)

De volgende ochtend starten we elk een beetje apart op ons eigen tempo. Iedereen is anders in zijn ochtend routine en ik heb totaal nog geen ritueel. Ik probeer mijn gasbrandertje aan te steken en hij doet het niet. Voorlopig maar eentje geleend van iemand anders en straks probeer ik nog een keer. Ik wandel vandaag van Starveall hut naar Old Man Hut, volgens de trailnotes zou het 7,5u wandelen zijn. Op regelmatige basis kom ik wel iemand tegen of op momenten dat ik pauze neem aan de hut verzamelen er wat mensen. Ik zie Sarah af en toe en na de middag hiken we zo goed als samen. De route bevindt zich grotendeels boven de boomgrens en heeft prachtige uitzichten. Het zijn weer heel wat hoogtemeters, maar ik wandel het liefst hogerop waar ik een open zicht heb zoals vandaag. Het is prachtig! Het bos lijkt soms een beetje vooruitzichtloos. Onderweg nemen we wat foto's en stappen rustig verder. Het nadeel vandaag is de 200m extra dalen naar Old Man Hut. Deze slaapplek ligt niet op de trail maar een stuk lager. De dag erna is een zware dag met vele hoogtemeters en deze krijgen we er dan gratis bovenop! 

Het laatste stuk afdalen naar Old Man Hut is verschrikkelijk! Bij het dalen word ik mijn knie goed gewaar en het pad is steil, nat, vol bladeren, wortels,... enzovoort. Ik ben 3x uitgeschoven bij het dalen. Die 200m lijken eindeloos te duren. We arriveren aan de hut om ongeveer 16u. Ondertussen zijn de 2 Nederlandse dames die ik eerder heb ontmoet en Nick aangekomen. Het eerste wat ik altijd doe als ik arriveer is mezelf een beetje afspoelen met water en droge kleren aandoen. Het is een vochtig klimaat hier en ik zweet ongelofelijk hard. Over de nacht geraken onze kleren ook niet droog, dus ze zijn continu nat.

Ik probeer mijn gasbrandertje nog eens en hij doet het nog steeds niet. Hannah probeert er even mee te prutsen en Nick ook, maar tevergeefs. Tot zover het 1 jarig bestaan van mijn brandertje.. Een beetje vervelend, want ik moet nu afhangen van andere mense om te koken. We zetten ons allemaal gezellig buiten, spelen een spelletje en babbelen wat. Een hele leuke namiddag! Ik en Sarah hebben besloten de volgende dag samen te blijven, omdat er wat klim en klauterwerk is. We moeten 2 toppen over in rotsig gebied, weten beide niet goed wat ons te wachten staat, maar dat lijkt ons het veiligste.

Onze wekker gaat om 5.30u, het wordt een dag van 10u wandelen. Eerst moeten we de 200m terug klimmen naar de route, vooraleer we de 300m Little Mt Rintoul opgaan. Het gaat eigenlijk vlot. We hebben beide een goed start en vinden ons ritme tijdens het klimmen. De eerste berg is tamelijk makkelijk. Er is een duidelijk pad naar boven. Een beetje voor de top wordt het wat rotsiger en gevaarlijker, maar dan dalen we weer af. Er staat veel wind op de top, we zoeken een beschut plekje en zetten ons neer voor klein snack. Ik kijk rond en merk rechts van me een grote berg met een pad. Ik zeg tegen Sarah dat ik denk dat het Mt Rintoul is. Ik check mijn gps en inderdaad. Wat een berg! 15 min later pakken we alles terug in en zetten de afdaling verder in.

Het is gekkenwerk! Het is super steil, heel 'glad' als in kleine gravel steentjes. Er zijn stukken land gewoon weg, waar we een beetje boulderwerk moeten bovenhalen. Vaak lopen we ook met rechts van ons de bergwand en links de afgrond. We hebben hier lang over gedaan om deze afdaling gecontroleerd en veilig te doen.

We klimmen Mt Rintoul omhoog en dit is een groot verschil met de vorige. Geen pad te zien, enkel de oranje palen en rotsblokken die op een hoop liggen. Het is dus zelf uitzoeken hoe ik naar boven klim en welke route ik neem. Soms hoorde ik in de verte de rotsblokken bewegen van iemand anders die daar passeerde. Ik probeer al mijn gedachten uit te zetten, te concentreren op de ademhaling en stap voor stap verder te gaan. Je wil niet dat die stennen beginnen rollen! Alweer 500 hoogtemeters later bereik ik de top. Sarah is nog wat achter en ik geniet ondertussen van het uitzicht en de rust. Het is prachtig hier! 20 minuten later komt Sarah boven en heeft het blijkbaar heel moeilijk gehad. Ik voelde me schuldig omdat ik verder was, maar had mijn tempo gevonden en was rustig verder gestapt. Ik vraag haar of alles oké is en wat er gebeurd is. Blijkbaar was ze gevallen en geraakte ze niet recht. Ze heeft haar rugzak moeten afdoen en kreeg die niet meer om. Ik begrijp het wel. De helling was heel steil, glad en de rugzak moet je vaak met wat kracht opheffen en omzwieren. Gelukkig waren er mensen achter haar en hebben ze geholpen. We eten alweer een snack samen. Snacks zijn het beste onderweg, vooral als je Snickers bij hebt! Ik maak nog een filmpje en dan moeten we alweer verder. Ik kijk op mijn horloge. We zijn 6u later en hebben 2,8 km verzet, 1000 hoogtemeters en 700 gedaald. WAT?! 

Deze afdaling gaat vlotter. De steentjes liggen dik in hopen dus kan ik een beetje 'skiën' naar beneden. Ik laat me gewoon afremmen door de hopen kiezel. We komen aan in de eerste hut en zijn eigenlijk moe. We hebben amper kilometers gedaan vandaag dus overleggen wat we doen. Na een 1,5u lange pauze rapen we onszelf bij elkaar en vertrekken verder. Het is ondertussen half 2 en moeten nog 5u verder naar de volgende hut. Ik stap wat in een waas verder. Mijn knie doet veel pijn, het is enorm veel steil afdalen en de fun is er af. Op zo'n momenten vraag ik me af wat ik in godsnaam aan het doen ben. Het is een lange namiddag naar mijn gevoel. Ik geraak ook wat achter op Sarah omwille van de knie.

Om ongeveer half 7 komen we aan in de hut en natuurlijk zijn alle bedden bezet. Ik zet mijn tent op en Nick is zo lief om water voor me te koken. Ik denk dat ze allemaal zien dat ik wat uitgeput ben na vandaag. De watertank is leeg aan de hut, dus moeten we water scheppen uit het meer. Het is stilstaand water, wat maakt dat mijn filter op enkele minuten tijd volledig vast zit. Om hem schoon te maken heb ik proper water nodig, maar dat is nergens te bespeuren. Ik spring met Sarah nog het meer in om toch een beetje de dag weg te spoelen.

De volgende ochtend doe ik rustig aan. Ik voel me niet zo gelukkig op de trail en vraag mezelf af waarom. Ik heb hier maanden naar uit gekeken en loop constant met negatieve gevoelens rond. Ik kan echt niet begrijpen waarom en ben een beetje teleurgesteld in mezelf. Ik pak al mijn spullen in en rond 8.15u vertrek ik weer de trail op. Ik vertrek met een beetje water maar eigenlijk niet genoeg. Mijn filter is volledig geblokkeerd. Ik zie dat er onderweg nog wel een stroompje is en hoop daar mijn filter te kunnen spoelen. Na anderhalf uur kom ik aan de waterbron en er was NIKS! De moed zakt me in de schoenen, ik heb zo'n dorst. Ik ben spaarzaam omgegaan met mijn water, maar het is zo'n vochtig klimaat en je verliest enorm veel vocht. Een beetje later kom ik Sarah tegen. Ik sta met tranen in de ogen en ze vraagt hoe het gaat. Ik vertel dat ik eigenlijk wat aan het panikeren ben. Dat mijn filter niet werkt en dat ik echt tekort aan water heb. Sarah heeft voor mij wat water gefilterd en daarna kon ik weer even verder.

Rond de middag kom ik bij de Mid Wairoa Hut. Er valt me meteen een bordje op waarop staat 'Wairoa Road', met een pijl naar rechts. Ik ga verder naar de hut, neem een uitgebreide pauze en denk na over wat ik zou doen. De pijl wil zeggen dat er een weg 'uit' is. Dus vanaf hier kan ik de weg op geraken en uit de Richmond Ranges gaan. De gewone trail is minstens 4d verder, mijn knie doet nog steeds pijn, ik heb een grote blaar onder mijn voet en mentaal ben ik laten we zeggen 'om weg te smijten'. Ik beslis om vandaag een korte dag te hebben, rust de rest van de dag uit aan de hut en probeer morgen eruit te gaan. 

 De hut was gelegen op een prachtige locatie. Via een klein en kort padje kan je naar de rivier lopen. Wat is het hier prachtig!!! Ik doe meteen mijn kleren uit en spring in de rivier. HEMELS! Ik spoel ook wat kleren uit want het zout begint zich wat op te stapelen en probeer mijn filter te redden. Ik heb zeker 20 minuten liggen spoelen voordat ik weer wat 'flow' erdoor kreeg. Gelukkig kan ik nu wel weer van mijn filter drinken. Het enige nadeel aan vele plaatsen in NZ is dat het er stikt van de 'sandflies of midgets'. Als ik 2 minuten stilsta voor het scheppen van wat water ben ik omgeven door letterlijk 50 van die beestjes. Verschrikkelijk! Ze bijten en de bultjes jeuken zeker 2 weken lang.

Tegen de late namiddag komen de eerste TA hikers van die dag aan de hut. Ik praat wat met ze en vertel over mijn plan om eruit te gaan. Ik krijg hier en daar wat hulp, want ik had heel stom, geen kaarten gedownload voor buiten de trail. Ik kon gelukkig wel de zijdelingse 'escape' route zien op mijn kaart, maar de wegen niet. Eens ik op de openbare weg zou staan heb ik geen kaart en waarschijnlijk ook geen ontvangst. Ik neem wat screenshots van een andere gsm zodat ik toch iets bij heb. Ik ben niet helemaal comfortabel met mijn plan, maar ik wilde eigenlijk gewoon uit de Richmond Ranges.

Het is een gezellige namiddag. Er komen 1 voor 1 heel wat vrouwen aan de hut. De meeste beslissen om nog verder te gaan naar de volgende hut, maar ik kan even een babbeltje slaan. Ik zit met een duitse vrouw wat over reizen te babbelen buiten, maar er zitten heel veel sandflies en wespen. Ik heb mezelf helemaal ingepakt zodat er amper huid over is en een hoofdnet opgezet. Plots een steek in mijn arm.. jep, een wesp geplet tijdens een uitleg. Van de verhalen vooraf had ik vernomen dat bijna niemand zonder een wespensteek dit stuk van de trail verlaat. Dus bij deze kan ik de 'checkbox' afvinken. Ik herinner me als kind dat het ongelofelijk pijnlijk was, maar als volwassene valt het wel mee. Het prikt enkele uurtjes na en voor mij geeft het wel een enorme lokale zwelling voor een kleine week.

Met een klein hartje 's morgens begin ik aan mijn ontsnappingspoging uit de bossen van de Richmond Ranges. Ik denk, dat ik me nog nooit zo ongemakkelijk en angstig heb gevoeld. Het pad volgt de rivier, maar je ziet dat het niet heel veel bewandeld of onderhouden is. Heel veel omgevallen bomen, landslides, oranje driehoeken die verdwenen zijn. Ik vloek, ik huil en ben zo bang om zwaar gekwetst te geraken. Het eerste anderhalf uur loopt het pad 2 voeten breed naast de afgrond van de rivier. Het gaat op en neer kronkelt tussen de dichtbegroeide jungle achtige bossen. Ik ben over en onder omgevalle bomen gekropen, landslides overgestoken, 10x verkeerd gelopen en ik ben ook zeker 5x gevallen. Gelukkig geen kwetsuren buiten wat schaafwonden en blauwe plekken.

Ik ben zo blij om na 3,5u de weg te zien! Ik kom aan een verlaten 'bike park' en hoopte hier eigenlijk wat mensen te zien. Ik zet me neer op een bankje om te bekomen en eet wat. Op heel bizarre wijze voel ik mijn knie vandaag niet en stap verder de weg op. Het is nog eens 5 km voor ik het bike park domein uit ben en dan hoop ik op wat auto's. Ik vind het leuk om op de baan te wandelen, zet een muziekje op en wandel mijn hoofd leeg op de weg. Op een uur ben ik het domein af en alweer niets te zien. Ik wist voor ik begon aan deze ontsnapping, dat het in totaal 28km is tot aan het eerste dorp. Dus, in het slechtste geval, moet ik, ofwel doorlopen, ofwel een nachtje ergens wildkamperen. Ik heb eten genoeg bij om dit te overbruggen. Na 20 km wandelen die dag kom ik een witte auto tegen. Ik zwaai en laat ze stoppen. Het is een jong koppel dat opzoek is naar een leuke plek om te zwemmen aan de rivier. Ik stel ze wat vragen en ze zijn bereid me mee te nemen naar het dorp. Ik ben zo dankbaar en stap in. IK BEN GERED! Eerst ga ik nog mee zwemmen met hun en ze zetten me daarna af in het dorp Richmond. Ik boek een nachtje in een holidaypark met mijn tent en ik kan eindelijk terug ademen. Ik ben veilig, ik ben oké en kan even bekomen.

Als ik nu terugkijk op mijn avonturen was het best wel spannend, moeilijk, lastig, maar zo een grote ervaring. Ik ben heelhuids eruit geraakt en had de juiste beslissing genomen. Ik heb veel bijgeleerd en mijn skills off trail worden alsmaar beter! Beetje bij beetje overwin ik mijn angsten met vallen en opstaan en elke dag leer ik mezelf weer wat beter kennen. Ik heb besloten om even afscheid te nemen van TA. De knie moet rusten en ik moet alles eens op een rijtje zetten over wat ik verder wil met deze reis.

Ik besluit om met de bus langs de oostkust te reizen tot in Queenstown. Voorlopig is het alleen hiken door de wildernis van NZ me te veel. Het volgende plan is om eens een stukje te hiken met een vriend, Sven, die ik heb leren kennen via de facebook TA groep. Eens voelen wat het verschil voor mij is als ik niet alleen ben. Vanaf 1 februari waag ik me terug op de trails en wandel ik Motatapu Alpine Track. Ook heb ik een ontmoeting met Amy, die ik ook al een tijdje ken via fb. Zij heeft het ook wat moeilijker dan verwacht om alleen te reizen. Momenteel werkt ze nog, maar we spreken af rond 6 februari in Hawea. De rest van de plannen liggen nog ver open. Er zijn veel ideeën en we gaan ze proberen af te stellen op elkaar.

Wordt vervolgd