Mijn eerste plannen voor een 'Thru-Hike.'

Het zuidereiland van Nieuw-Zeeland te voet doorkruisen op 'Te Araroa Trail'.

In 2014 kwam de film 'Wild' uit... Misschien klinkt deze niet bij iedereen bekend in de oren. Het is een biografische film over een jonge vrouw 'Cheryl Strayed' die 1700 mijl over de Pacific Crest Trail wandelt om haar leven weer op pad te krijgen. Een geweldig stukje film! Na het kijken dacht ik, wat als ik zoiets eens zou doen? Het kriebelde, maar ik dacht: 'Nee dit is te gek voor woorden!'.

Ik was toen totaal nog niet bezig met wandelen of hiken. Enkele jaren later ben ik alleen op groepsreis vertrokken naar Peru en had toen mijn eerste ervaring met het hooggebergte, de natuur, een trekking, tentjes... al wat daarbij komt kijken. Wat was dit een geweldige ervaring. Dit moet ik nog doen! En zo zit ik uiteindelijk op een niet te stoppen pad, met honger naar meer, veel meer!

In 2020 lag plots de wereld stil. Covid-19, een nieuw woord dat nog nooit zo snel, zo populair is geworden. Veel wil ik hier niet over kwijt. Het was een moeilijke periode voor iedereen, maar het zet wel aan tot nadenken. Op één of andere manier zocht ik terug naar verhalen over lange afstandspaden en 'thru-hikes'. Een soort van bezigheidstherapie tijdens lock-downs en weinig sociaal contact? Sommige mensen lezen boeken, ik lees blogs!

Mijn grootste droom is om ooit de Pacific Crest Trail te hiken. Na heel wat leeswerk vond ik mezelf te onervaren om hieraan te beginnen. Wilde dieren zoals slangen en beren die in natuurparken hun habitat kennen, de afstand, de wildernis... Ik ging dus op zoek naar een ander interessant land met een langeafstandsroute... Op een bepaald moment kom ik 'Te Araroa' tegen ofwel 'The Long Pathway'. Nieuw-Zeeland, JA die staat op mijn 'Bucket List'! Ik open google en typ: 'Dangerous animals New-Zealand'. Hmm... INTERESSANT! Buiten haaien in de zee en drie giftige spinnen waar ik niet zou van doodgaan, bleek dit een ideale bestemming te zijn.

Het is een heel proces in je hoofd om uiteindelijk tot de beslissing te komen en te zeggen: 'Ik ga dit doen!'. Voor mij zijn er wel wat jaren over gegaan. Het begint met een klein vonkje ergens in het aller kleinste hoekje van jezelf tot het explodeert naar schreeuwende woorden: 'IK MOET DIT DOEN!'. Op een gegeven moment kan je aan niets anders meer denken. Op dat punt ben ik naar mijn werkgever gestapt en gevraagd of ik een half jaar loopbaanonderbreking kon krijgen. In het kort is dit hoe het idee tot stand is gekomen. De uiteindelijke 'Waarom?' vraag is eigenlijk nog steeds de moeilijkste van allemaal. Waarom wil iemand meer dan 1000 kilometers wandelen, waarom wil je met zo weinig mogelijk comfort drie maanden onderweg zijn, enzovoort...

Ik heb ondertussen een beetje ervaring opgedaan en ben al wel eens langere tijd 'on trail' geweest met weinig luxe en dagelijks zware fysieke inspanningen. Dit zijn de meest gelukkige momenten van mijn leven. Dat noem ik al een eerste drijfveer. Het maakt mij intens gelukkig om daar te zijn in de natuur, op ontdekking te gaan, nieuwe plaatsen ontdekken, nieuwe mensen leren kennen. Ik voel me dan steeds vederlicht, zorgeloos, zelfzeker, gelukkig en energiek. Hoe lastig ik het hier in het dagdagelijkse leven soms kan hebben, daar verdwijnen mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Het is een soort van ultieme vrijheid die ik beleef als ik onderweg ben zowel fysiek als mentaal.

Als tweede reden vind ik het gewoon heel leuk om mezelf fysiek en mentaal tot het uiterste te drijven. Het hele plaatje van een 'thru-hike' klinkt voor mij persoonlijk als de ultieme uitdaging. De dagelijkse kilometers, weinig comfort, zware rugzak, de weerselementen, route zoeken, water zoeken, problemen oplossen, rivieren oversteken, bergpassen oversteken, ... En ook niet te vergeten het logistieke werk vooraf: maaltijden plannen, voedselpakketten versturen, routes uitstippelen, trainen ... noem maar op. Het geeft me immens veel voldoening om het te plannen, uit te voeren en nadien nog eens te beleven in mijn gedachten.

Als derde reden is er gewoon die niet te stoppen drang om het te doen. Het niet kunnen loslaten van het idee, nieuwsgierigheid naar alles wat hierbij komt kijken. De levenslange weg naar zelfontplooiing. Wie ben ik? Wat drijft mij? Wat wil ik in mijn leven? Vragen die waarschijnlijk levenslang daar zullen zijn of veranderen van antwoord, maar daar doe je het toch voor?

Als vierde reden: 'Waarom niet?'.

Ik kan alleen maar uit mijn ervaring zeggen dat je jezelf ongelofelijk sterk en zelfzeker voelt als je van een 'hike' avontuur terugkomt. Ik vermoed dat dit maal 10 gaat zijn als ik slaag in deze missie? Daar droom ik alleszins van.

Ik ga dus 'Te Araroa' wandelen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Een afstand van ongeveer 1300 km en geef mezelf tot drie maanden tijd om het te volbrengen. Als alles verloopt volgens plan, vertrek ik begin januari 2023. Plus minus drie maanden hiken, twee maanden reizen/roadtrippen/backpacken en enkele weken in België om de draad terug op te pikken. Ik zou ook de hele afstand kunnen afleggen, maar heb beslist dit niet te doen. Ik heb misschien maar eenmalig in mijn leven de kans om een half jaar te reizen en dat wil ik niet spenderen aan enkel en alleen maar de trail. Ik zou graag het hele land verkennen en hier heb ik nu uitgebreid de tijd voor. Waarom ik gekozen heb voor het zuidereiland? Dit is meer bergachtig en wordt vaak beschreven als het mooiste en meest afgelegen. Voor mij persoonlijk het meest interessante!

Het ligt nog in de verre toekomst, maar het zal snel daar zijn. Ik begin alvast met plannen en sparen, wish me luck! 

Informatie over de trail vind je op: https://www.teararoa.org.nz