Mijn laatste dag op de trail.

Ik neem de bus van Invercargill terug naar Queenstown, dan Wanaka en daarna lift ik tot in Hawea. Ik ga nog eens een laatste keer langs Bie, dan kan ik mijn bagage ordenen, richting Auckland sturen en mijn benen omhoog leggen. De laatste weken heb ik mijn lichaam enorm onder druk gezet. Ik heb de trail altijd tamelijk rustig aan gedaan omdat ik tijd had en dit aangenaam vond. Ik nam regelmatig een rustdag en dat was fijn. Nu had ik een leuke groep rondom mij en heb ik me aan dat snellere tempo aangepast. Wat resulteerde in een ontsteking van voornamelijk mijn rechter scheenbeen.

Terwijl ik tot rust kom in Hawea mag ik mee genieten van de dagelijkse activiteiten ten huize Bie. Ik mag mee een mama - Ollie dagje doen. 'S morgens gaan we met de kayak op het meer varen en in de namiddag plukken we aarbeien op de 'strawberry farm'. Een hele fijne en gezellige dag! Ondertussen ben ik beginnen plannen hoe mijn verdere verloop van mijn resterende weken in Nieuw-Zeeland eruit zien. Ik denk al langer na om wat vroeger naar huis te komen dan gepland. Mijn geld raakt op en ik ben moe van het rondreizen. Ik heb onderschat hoe vermoeiend het is om geen vaste plek te hebben. Ik hak de knoop door en boek een vlucht naar huis op 7 mei.

Ik wil ook nog graag het Noordereiland verkennen. Ik tel mijn dagen uit en normaal zou ik op 16 april wel klaar zijn met de trail. Ik calculeer enkele reserve dagen in voor wanneer ik door omstandigheden ergens langer moet blijven. Ik boek mezelf een campervan voor 3 weken en een vlucht richting Auckland. Ik wilde eerste met de ferry naar het andere eiland, maar al sinds twee maanden zitten ze met een kapotte boot en loopt alles in het honderd. Ik heb het wat gehad met alleen reizen dus doe een oproep op Facebook voor een vrouwelijke reisgenoot. Binnen de dag heb ik iemand gevonden en maken we samen plannen om 3 weken te reizen vanaf 16 april.

Na een week rust neem ik de bus richting Arthur's Pass. De bushalte ligt 300m van de hostel. Die dag valt de regen met bakken uit de lucht en is het 6 graden. Ik moet 15 minuten voor vertrek daar zijn dus om 13.40u stap ik die richting uit. De bushalte is niet echt duidelijk. Ik moet klaar staan aan het Canterburry Museum, maar er is niet echt een bushalte zoals we kennen omdat dit een shuttle dienst is. Ik sta 20min te wachten en schuilen onder een boom en geen bus te bespeuren. Om 14.02u bel ik naar het bureau waar ik mee geboekt heb en ze zegt dat de bus op mij heeft gewacht en is vertrokken. Ik ben in alle staten. Ik ben kletsnat, heb geen bus gezien en de dame beschuldigd mij omdat ik zogezegd te laat ben. Het is dus één groot misverstand geweest en ik stond aan het verkeerde gebouw. Ik heb de hele tijd gekeken naar bussen, maar de bus stond er blijkbaar al en heb ze dus niet zien passeren. De enige optie die ik heb is een taxi bellen en de bus inhalen. De shuttle dienst stopt nog op 2 andere plaatsen in de stad. Hopla, daar gaat alweer 30 euro aan de taxi!!

Ik slaap in 'The Sanctuary' in Arthur's Pass. Een klein dorpje, letterlijk één straat gevuld met hostels en één café. Hier ben ik vorige keer gestopt omwille van hevige regen. 'The Sanctuary' staat bekend voor zijn verblijf voor TA hikers. Het is goedkoop, gezellig en de eigenaar biedt heel wat diensten aan. De eerste dag van de trail is nogal pittig. Verloopt voornamelijk door de rivierbedding en er zijn enkele stromen te doorwaden die wel eens hoog kunnen staan na regen. Het is ondertussen herfst en elke 3 dagen regent het wel hier in dit nationaal park. Bill, de eigenaar van deze hostel, biedt een dagje 'slackpacking' aan. Dat wil zeggen dat hij de hikers brengt naar punt A en terug op haalt op punt B. Daarna slaap je terug bij hem in de hostel. Zo kan ik heel wat spullen en eten achterlaten en een dagje met een lichte rugzak wandelen. Het is ook een pittige dag met 28 km, 1000 hoogtemeters en heel wat klauterwerk over rotsen en door rivieren. Eens in de hostel ontmoet ik nog 4 andere hikers die Nobo wandelen, maar niemand waagt zich morgen aan dit stukje trail. Niemand ziet het zitten buiten één enkele idioot, ik. Ik ben me van geen kwaad bewust.

Om 7u vertrek ik en Bill met de auto. Het is nog donker, 2 graden en het sneeuwt. Ik sta te staren naar mijn wandelrokje, blote benen en mijn trailrunners. Wat ben ik in godsnaam toch dom, welke idioot vertrekt in dit weer op vrijwillige basis. Na een half uur bereiken we Morrison Footbridge, het startpunt van vandaag. Bill neemt nog een kijkje langs de weg hoe hoog de Deception river staat en vertelt me: It's going to be a challange, but it's doable.' Ik heb een heleboel informatie meegekregen van Bill. De tweede rivierdoorwaading is de diepste en moeilijkste. Als deze niet lukt, kan ik omkeren en Bill bellen om me te komen halen. Ik zou dus binnen een half uur al weten of ik deze dag kan doorzetten of niet.

Ik wandel in mijn eentje de brug over en ben toch wel zenuwachtig. Ik voel ook nog steeds mijn scheenbeen, dus dit wordt een uitdaging vandaag. Het eerste stukje is door het bos, makkelijk wandelen, daarna kom ik aan de rivierbedding en de eerste oversteek. Ik maak me klaar voor de eerste oversteek. Doe mijn rugzak los, druk op het knopje van mijn Garmin Inreach toestel om hem aan te zetten en zet mijn eerste stappen in de rivier. Het water stroomt snel, is gelukkig knie diep, maar zo zo koud!!! Jep, ik voel mijn voeten al niet meer. Ik wandel door over de wit met rode stenen van de bedding en kom na een half uurtje aan de 2de 'crossing'. Jawadde… dit is andere koek. Een snelstromende, krachtige diepe rivier staart naar me terug. Ik bereid me terug voor, check mijn garmin nog eens en zie dat deze niet aan staat. Vreemd.. ik druk nog een keer en het toestel geeft aan dat de batterij leeg is!!! Ik sta hier alleen, voor de gevaarlijkste rivierdoorwading met een leeg Garmin toestel. Gelukkig was ik zo slim om mijn powerbank mee te nemen. Normaal gaat mijn toestel 3 jaar lang mee als het af staat, maar waarschijnlijk is door de vele busreizen ergens de knop aangegaan en is het toestel leeggelopen.

Ik kies een punt waar het water kalm lijkt en de rivier breed is. Ik begin te stappen en kan mijn wandelstokken bijna niet gezet krijgen omwille van de sterke stroming. Ik beweeg me zijdelings, stap voor stap met zicht op de stroming verder de rivier in. Ik zak dieper en dieper en wenste nu dat ik mijn rokje had uitgedaan. Ik stond al op heuphoogte in de rivier en bleef steeds dieper zakken. Ik kan de stroming amper aan en beslis terug te gaan. Ik voel me niet stabiel hier, ik zoek een andere plek. Tegen alle regels in kies ik een plek met meerdere 'rapids' zichtbaar. Dat wil zeggen stroomversnellingen. In Nieuw-Zeeland heb ik al geleerd om alles uit de boekjes overboord te gooien. Niks klopt met de feitelijke regels van wat in de tekstboeken staat. Ik kies een plek die smaller is en snellere stroming heeft en ik ben slechts knie diep hier in het water. Ik moet wel wat vechten tegen de sterke stroming, maar voel veel meer controle nu ik enkel tot aan mijn knieën in het water sta.

Na 7 km voelt het alsof ik een eeuwigheid aan het wandelen ben. De kilometers op mijn garmin horloge en die van de Farout gps app kloppen ook nooit. Initieel was deze route 22 km en heb afgeklopt op 28 km. 6km verschil!!! Dat is heel demotiverend als je er maar 22 verwacht. Ik panikeer een beetje op dit punt. Ik heb koud en het parcours is lastig. Ik loop continu in de rivierbedding op stenen, steek de rivier 10 tallen keren over en klauter over rotsblokken die langs de sterk stromende rivier liggen. Ik begin te tellen hoe laat ik ongeveer zou aankomen als ik dit tempo kan aanhouden. Op dit punt zou ik nog kunnen terugkeren. Ik reken uit en zal om 18u aankomen op de plek waar Bill me terug oppikt. Ik begin tegen mezelf te babbelen. 'Je kan dit. Het is nog maar 10 uur 's morgens, je bent snel genoeg, je kan dit'. Ik zet door. 

Ongeveer 15 km later kom ik aan de eerste hut. De eerste 12 km waren continu rivierbedding, daarna veranderd het pad en gaat dit langs het bos omhoog. De rivier veranderd van een vlakke in een vallei stromende brede rivier, naar een krachtige kleindere stroom die bergafwaarts over de rotsen scheurt. Ik vind het hier moeilijker om over te steken omdat er veel meer diepe 'pools' in de rivier zitten. Ik beslis te lunchen in de eerste hut en kom hier nog een andere hiker tegen. Ondanks de extra lagen die ik heb aangetrokken koel ik snel af. Mijn voeten zijn ijsblokken en ik heb geen gevoel meer in ze. Dan maar heeel snel wandelen na mijn pauze.

Na de hut mis ik ergens een oranje driehoek en zit ik serieus te kl*ten in de rivier. Ik zie op mijn gps dat de trail rechts van mij in de dichtbegroeide struiken ligt, maar ondanks mijn poging vind ik de trail niet! Ik loop terug naar beneden door de rivier, maar mijn voeten en handen zijn zo zo koud. Ik klim dan maar naar boven door de rivier, maar merk dat dit gewoon niet juist is. De rivier is diep en lastig en na deze 3 maanden op de trail merk ik wanneer ik niet juist zit. Na een tijdje zie ik toch een uitweg door de struiken en vind ik het pad. Het is ongezien, dat daar dan inneens een pad opduikt. Ik begrijp soms echt niet hoe ik dit kan missen.

Ik moet de rivier alweer oversteken en ben te moe om te zoeken naar een ideale plek. Ik kijk rond en zie niet echt een oppervlakkige plek om door het water te gaan. Overal zie ik diepe blauwe putten in het water. Heel mooi, maar dat betekend zwemmen. Ik zie twee grote rotsen met voor en achter diepe kuilen en daartussen een kleine krachtige waterval. 'Kan ik die sprong halen?' Denk ik. De ene rots is droog en de andere nat maar vlak. Ik zet me op de rots, bekijk de situatie nog een keer en voel mijn hartslag tekeer gaan. Als ik spring en val, denk ik dat ik voor de eerste keer mijn SOS knop ga moeten gebruiken. Ik waag zenuwachtig de sprong en oef! Ik heb het gered. Het laatste stuk naar de tweede hut klimt door de stroom naar boven. Er is geen pad meer, volg gewoon het water naar boven. Hillarisch toch! Gelukkig is deze enkeldiep en is het nog wel leuk om hier door te stappen. Los van het feit dat het water 3 graden is.

De tweede hut neem ik geen pauze en ga ik gewoon door. Ik ben al een hele tijd aan het klimmen naar Goat Pass en naarmate ik hogerop wandel neemt de ijzige wind toe. Sneeuw, wind, zon, regen,… Nieuw-Zeeland biedt het allemaal aan in één dag mensen! Op de pass zijn plots houten padjes aangelegd. Geen idee waar die inneens vandaan komen, maar ik gebruik deze om al joggend verder te gaan. Tijd inhalen!

Eindelijk daal ik af. Het pad gaat door het bos naar beneden en bevat enkele pittig steile afdalingen met boomwortels en land verzakkingen. Wordt het dan nooit makkelijk of? Ik ben op! Ik ben zo moe en vond het grotendeels geen leuke dag vandaag. Ik vecht constant met de weerselementen en ik ben niet gerust vandaag. Ik wil best toegeven dat ik sommige momenten echt bang was. Ik ervaarde terug het ongemakkelijke gevoel dat ik had in Richmond Ranges. De laatste kilometers zijn gelukkig vlak met enkele makkelijke rivier doorwadingen en strompel deze met wat muziek in de oren af.

Bill had me verteld om een bericht te sturen vanaf ik de elektriciteitspalen kon zien. Wanneer ik de parkeerplaats nader komt hij al naar me toe gestapt. Wat een lieve man!! Hij feliciteert me en zegt dat ik een dappere vrouw ben om dit met deze weersomstandigheden te doen. Ik ben gewoon blij om in de auto te zitten en droomde hier 4 uur geleden al van. Ik heb het gehaald en ben er heelhuids vanaf gekomen, maar heb toch soms wat zotte toeren moeten uithalen. Met wat ik nu weet zou ik niet meer opnieuw vertrekken.

Toen ik nadien mijn foto's bekeek zag ik pas hoe mooi de omgeving was. Ik heb mezelf de hele dag zo moeten focussen op de grond en warm krijgen, dat ik niet altijd heb gezien hoe prachtig het was.

Eens in de hostel zet ik me even neer om te babbelen met de anderen. Wanneer ik weer recht sta om te gaan douchen weet ik al hoe laat het is met mijn rechter scheen. Ik kan amper nog stappen of mijn voet bewegen. Het is zo pijnlijk! Nadat ik weer warm ben en droge kleren aan heb besef ik dat ik morgen onmogelijk kan wandelen. Over de nacht gaan mijn spieren enkel maar meer opstijven en het gaat morgen nog gevoeliger zijn. Ik stel nog een plan op om het volgende stuk te kunnen doen met minder kilometers per dag en in meer dagen. Ik slaap er een nacht over, heb ondertussen 4 nachten in Hanmer Springs geboekt. Een klein dorpje met warmwaterbronnen en op weg naar de Nelson Lakes sectie. Ik bedenk me dat een week rusten niet voldoende is. Nelson Lakes is meer dan 100 kilometer wandelen, afgelegen en heel veel hoogtemeters. Ik heb al eens een week gerust en na 1 dag hiken ben ik terug bij af. Er is ook geen weg uit het nationaal park eens ik begin.

Mijn hart breekt. Hoe is het mogelijk dat ik dit niet kan afmaken. Hoe moet ik dit in godsnaam een plaats kunnen geven. Ik voel me zo sterk en tegelijkertijd zo zwak. Mijn lichaam verteld me dat ik moet stoppen. Dit is een typische overbelastingsblessure. Ik ben dan ook niet de enige als ik links en rechts hoor onder andere hikers. Onze lichamen krijgen het hard te verduren. We dragen allemaal soepele trailrunners, een zware rugzak en we hiken gemiddeld 8 uur per dag.

Na 5 dagen te hebben gerust, wandel ik nog steeds een beetje naar de blessure. Ik kan mijn voet nog niet normaal afrollen. Het is een verstandige beslissing om niet verder te doen, maar ik heb er mentaal last van. Ik wist niet dat die verschrikkelijke en moeilijke dag mijn laatste op de trail zou zijn. Het klinkt voor jullie thuis misschien allemaal dramatisch en ik heb toch al een hele prestatie geleverd, 'zijt content'. Toch voelt het onafgewerkt en verloren momenteel. Ik krijg ook continu foto's op instagram van trailvrienden die ik onderweg heb gemaakt. Zij halen nu de finish en beschrijven wat voor een ongeloofelijk gevoel dit is. Dat is exact wat ik nu niet kan voelen en daarvoor ben ik naar hier gekomen. Heel heel jammer.

Ik heb voor de laatste 11 dagen op het zuidereiland een campervan gehuurd. Zo kan ik nog de westkust afrijden en leuke plekjes zoeken om 1-2u durende wandelingen te doen. Ik hoop hiermee voldoende te rusten zodat ik op het noordereiland samen met Manon nog stevige dagwandelingen kan maken. Mt. Taranaki, Tongariro Crossings, Cape Reinga en Puketi Forest staan nog op de planning en wie weet wat komt er nog in het visier eens we op pad zijn. Ik zit momenteel mijn blog te schrijven terwijl ik wacht op mijn wagen die niet klaar is. Ik zou om 10u de campervan ophalen en kunnen vertrekken, maar ze zitten met personeelstekort en hij was nog niet gepoetst. Dat wordt nog een onderhandeling zo meteen want ik betaal alleszinds voor deze hele dag.

 Ik zou graag mijn trouwe lezers en supporters willen bedanken voor de lieve reacties die ik mocht ontvangen. Mijn reis is nog niet afgelopen, maar mijn missie om het zuidereiland te voet te doorkruisen wel.

Dankjewel!