Mijn laatste dagen aan de andere kant van de wereld.

Mijn laatste 12 dagen in Nieuw-Zeeland spendeer ik alleen samen met mijn campervan. Ik heb net afscheid genomen van Manon, een 21-jarige dame waar ik op 8 dagen tijd een goeie band mee heb opgebouwd. We hebben samen enkele plekken op het Noord-Eiland verkend. Zo hebben we Tongariro Crossings gedaan op een stralende dag. Dit is een 20 kilometer durende hike over een prachtige vulkaan. Als bonuspunt is dit deel van Te Araroa. We hebben samen met een Kano de Whanganui rivier bevaren, ook een stuk van Te Araroa! We hebben ons laten leiden door de zon en verrassend mooie plekken gezien. We hebben uren liggen praten over het leven, over onszelf, over filosofische onderwerpen, enzovoort. Een persoon die even intens over de dingen kan praten en nadenken als mezelf. Ik ben zo vaak alleen dat ik vergeet hoe leuk het is om met iemand samen te reizen, om met iemand een hechte vriendschap op te bouwen. Het was een aangename kennismaking en boeiende week met haar.

Nu ik terug alleen ben besluit ik om nog een poging te doen om Mount Taranaki te beklimmen. Hiervoor heb ik goed weer nodig. Het is immers al eind april en de herfst is merkbaar. Mount Taranaki is een slapende stratovulkaan van 2518m hoog die bekend staat als één van de meest symmetrische vulkanen ter wereld. Ik twijfelde om de beklimming aan te gaan. Het heeft de afgelopen dagen gesneeuwd op de top en ik wist niet exact hoe de toestand ging zijn. Het weerbericht had ik al een week in de gaten en donderdag zou de perfecte dag zijn. Volle zon en op de top slechts windvlagen van 30km per uur. Ik vertrek en kijk wel ter plaatse hoe ver ik kom en of het veilig is om door te gaan. Een dag voordien post ik in een facebook groep of er nog mensen zijn op de berg zodat ik niet alleen ben. Een 21-jarige Franse jongedame vraagt of ze me mag vergezellen. Ik besluit haar mee te nemen en aan de start van de beklimming is er nog een man van mijn leeftijd die mee aansluit. Het is altijd veiliger om met een paar mensen te gaan. Toevallig is deze man van belgische afkomst en huisarts. Hij werkt nu reeds 2 jaar hier en vertrekt binnen een week weer naar België. We hadden wel wat conversatie voer om over te praten.

Wanneer ik 's morgens richting de start van de beklimming rijd, kom ik voor het eerst oog in oog te staan met deze berg. Hij ziet er doodsbenauwd en prachtig tegelijkertijd uit. Ik ben bloednerveus! Er is iets met bergen, waar ik helemaal gek van word. Ik vind ze de mooiste natuurverschijnselen op aarde! Ze zijn zo mooi in hun machtigheid en grootsheid. Ze geven me een gevoel van ultieme vrijheid en nederigheid.

Kilometer gewijs is de beklimming slechts 6 km tot aan de top, maar hierin moeten we 1400 hoogtemeters stijgen. De eerste 2 km zijn simpel, een breed pad en makkelijk te begaan. Vanaf we de hut tegenkomen veranderd het pad naar trappen en daarna losse gravel steil naar boven. Elke stap schuif ik weer terug naar beneden. Het vraagt veel energie om door dit terrein naar boven te stappen. Hierna komen de rotsen. We klimmen en klauteren onszelf naar boven en ik probeer niet al te veel achter me te kijken. De helling is steil en geeft me kriebels! Enkele dagen voordien is hier ook een toerist gestorven, omdat hij een rotsblok niet heeft kunnen ontwijken. Dit verhaal was niet bepaald een geruststelling.

De route klimt verder en we naderen een smal pad dat in de schaduw ligt met rechts van ons een diepe afgrond. Eens de hoek om is alles bevrozen en ligt het er glad bij. Hier maken we voor ons zelf een beslissing of we verder gaan of niet. Vlak voor de klim naar de top dalen we de krater in die zich ook in de schaduw bevindt. Wanneer het moeilijk wordt zet ik me gewoon met mijn billen op de grond en schuifel me een weg verder of ik gebruik handen en voeten om naar boven te klimmen. We kloppen hier en daar wat ijs van de rotsen zodat we een droog oppervlak hebben om onze schoenen op te zetten. Ik heb enkel maar trailrunners bij dus heb niet de beste grip voor dit soort terrein, maar ik probeer er het beste van te maken. We zijn nu zover gekomen en ik heb nog niet echt een moment gehad dat ik het doodsbenauwd kreeg, dus ik zet door.

Eens op de top is het prachtig en adembenemend mooi. Deels word ik beïnvloed door de adrenaline en endorfines die door mijn lichaam gieren, maar ik voel me ongelofelijk na deze beklimming! Rondom de vulkaan is alles vlak en ik kan tot wel 200 km ver zien. In de verte zie ik Mount Tongariro en Mount Ruapehu liggen, die enkel te zien zijn bij goed weer. Het was DE perfecte dag voor deze beklimming. Met enkele pauzes bij hebben we er 4 uur over gedaan om de top te bereiken.

Tijdens de klim maakte ik me al zorgen over de afdaling, omwille van de steilte graad en de losse gravel en niets was minder waar. In deze gravel ben ik 4 keer tegen de grond gegaan. Het was alsof we aan het schaatsen waren op knikkers. Zo moeilijk om recht te blijven staan. Heb er gelukkig enkel wat blauwe plekken en schaafwonden aan over gehouden. Iedereen in ons gezelschap is minstens 2x tegen de grond gegaan tijdens de afdaling.

Het is een perfecte magische dag geweest. Een absolute aanrader voor de stevige wandelaars en durvers onder ons.

De komende dagen rijd ik nog naar enkele plekken die ik zeker gezien wil hebben voor ik naar huis keer. De grootse beklimmingen daarentegen, zijn voorbij voor deze reis. Ik ben enerzijds opgelucht want ik voel me moe, maar anderzijds kom ik zo enorm tot leven als ik bergen beklim. Ik heb eens gelezen dat het verslavend is om telkens dingen te doen waar je angst voor hebt. Wel, ik kan dit bevestigen. Misschien lijkt het alsof ik stoer ben, maar vanbinnen ben ik bang van alles wat ik hier doe. Het is een kwestie van de eerste stap te zetten en niet meer om te kijken. Zonder angst, kan je ook niet moedig zijn.

Terwijl ik nog zweef op mijn avontuur denk ik na over de afgelopen maanden hier in Nieuw-Zeeland. Rijdend door het Noord-eiland heb ik veel tijd om na te denken. Ik luister verschillende podcasts en luisterboeken in de hoop dingen op te pikken die ik kan gebruiken in de toekomst. Ik probeer mezelf te vormen naar de persoon die ik voor ogen heb. Ik vind het fijn om bij te leren en te blijven evolueren.

Ik voel eindelijk een acceptatie van mijn trail die ik niet heb kunnen afwerken. Ik begrijp nu het cliché dat de reis naar… vele belangrijker is dan de eindbestemming. Ik heb veel geleerd over mezelf en van anderen. Ik heb extra praktijk ervaring over hoe ik me stand houd in de wildernis. Ik heb de woeste natuur van Nieuw-Zeeland mogen ontdekken en beleven. Ik heb zoveel zotte en geweldige avonturen beleefd. Als jonge geest was ik zo bezig met het behalen van mijn fysieke prestaties, dat ik niet direct besefte dat het daar eigenlijk niet om draait. Ja, het is leuk om je vooraf bepaalde doel te bereiken, maar er is zoveel meer. Ik denk ook dat het niemand wat kan schelen of ik nu 1000 of 2000 kilometer wandel. Het zijn allemaal eigen verwachtingen die je jezelf oplegt. Loslaten is het grote woord van deze reis.

Ik had altijd het idee dat ik op een reis zoals deze tot grootse inzichten zou komen en mezelf zou kunnen veranderen. Maar, ik weet nog steeds niet wat ik wil in het leven en er zijn enkel meer vraagtekens bijgekomen. Ik heb ook niet het gevoel veranderd te zijn. Dat laat ik over aan vrienden en familie om me dat te vertellen. Ikzelf merk het niet. Misschien heb ik ook mijn gekende omgeving terug nodig om in te zien of ik mezelf anders gedraag of anders naar het leven kijk. Ik ben benieuwd wat er nog op mijn pad gaat komen. Ik heb nu beleefd wat vrijheid is en dat smaakt naar meer.

Sommige vrienden vragen wel eens of ik klaar ben om naar huis te gaan of dat het nog langer mocht duren. Wel, dat vind ik geen makkelijke vraag. Ik heb ondervonden dat ik het aangenamer vind als ik een opdracht voor ogen heb. Zoals ik aan de trail ben begonnen, dat geeft me een drijfveer en een doel. Momenteel reis ik wat doelloos rond en het slechte weer deze laatste week helpt niet. Ik heb het gevoel wel klaar te zijn met Nieuw-Zeeland. Er zijn nog zoveel andere mooie plekken op de wereld om te ontdekken. Al zal ik dit prachtige land wel missen. Ik kijk uit om thuis te komen en terug even in het normale leven te stappen. Ik mis een vaste plek om te wonen, maar zonder moeite te doen vliegen de volgende reisplannen al in mijn gedachten voorbij. Terugkeren naar België zal niet evident zijn en ik ben bang dat ik weer terug in oude gewoonte ga vallen in verband met mijn eetpatroon. Hetgeen ik jullie in alle eerlijkheid heb verteld in een vorige blog. Ik heb een enorme vrees de controle weer te verliezen, want ik merk dat dit beestje niet verslagen is. Zeker, nu ik zoveel tijd alleen in mijn wagen doorbreng. Het zal een eeuwige strijd worden jammer genoeg.

Ik kijk er naar uit om jullie allemaal terug te zien en mijn verhalen in persoon te kunnen delen. Ik weet niet veel, maar één ding is wel zeker, dit voelt als het begin van een hoofdstuk en niet het einde.