Two Thumbs Track.

De avond voor ik weer aan een nieuw avontuur start ben ik altijd een beetje rusteloos. Ik blijf altijd wat zenuwachtig voor het onbekende. Ik heb op de kamer nog twee andere TA dames die SOBO (south bound) wandelen en we hebben elkaar veel te vertellen. Na een woelige nacht doe ik alweer mijn rugzak om en begin te wandelen. Er staan 16 km op het programma op een verlaten gravelweg voor ik nog maar aan de trail begin en van daaruit is het nog eens 18km. Ik heb een tip gekregen van de dame die me de fiets heeft verhuurd. Best rond 8 uur 's morgens op de weg zijn, dan heb ik het meeste kans op werkmensen die deze kant op gaan. Op het einde ligt blijkbaar 'Tekapo station'. Geen idee wat dit wil zeggen, maar ik luister en ben daar rond 8 uur. Ik ben een beetje tegen mijn zin op de trail vandaag. Alles gaat moeizaam en ik voel me heel moe. De eerste 4 km zitten er op en ik hoor plots iets achter mij. Ik zie een kleine vrachtwagen op me af komen en laat hem stoppen. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij me meteen. Ik vertel hem dat ik TA wandel en vraag of hij verder die kant op moet. Ik mag instappen en mijn humeur draait meteen. Ik haat 'road walks'. Ze duren eindeloos en er is weinig te beleven. In 15 minuten tijd heb ik afgelegd waar ik anders nog 3 uur over zou doen. Heerlijk! De chauffeur zet me af bij het bordje 'Richmond trail'. Volgens mijn trailnotes ga ik hier alweer de bergen in. 

Het is een mooie warme dag en de route is verrassend makkelijk. Ik klim geleidelijk aan, ga wat op en neer over een open landschap en achter mij ligt Lake Tekapo en de bergen. Het is een prachtige omgeving. Ik probeer nogmaals een luisterboek op te zetten. Vaak ben ik te afgeleid om te luisteren, maar dit parcours leende het zich toe. Na een 3-tal uren neem ik een pauze en check of ik bereik heb op mijn gsm. Oh yes 4G, dan bel ik van op deze mooie locatie nog eens naar mijn ouders. Omdat ik enkele kilometers heb kunnen meerijden kom ik al aan in de hut om half 3 en geniet van de omgeving. Een uur later komen nog 2 dames aan en we hebben nog een gezellige avond gehad en over vanalles gebabbeld.

De nacht is alweer wat tegengevallen. Om de één of andere reden slaap ik niet goed. Deze hutten zijn oud en een beetje vies vanbinnen, misschien daarmee. Vandaag staat er een prachtige route op het programma. Ik klim de eerste 12 kilometers geleidelijk aan richting Stag Saddle. Met zijn 1925m is dit het hoogste punt van TA. Ik klim de hele tijd over de bergkam naar boven tussen de typische goudkleurige grassen en toch wat woestijnachtige omgeving. Als ik me omdraai blijf ik het helder blauwe Lake Tekapo zien en links van me ligt Mount Cook National Park met zijn besneeuwde bergtoppen. Wat een prachtige dag. Na 3,5u bereik ik Stag Saddle en besluit daar mijn lunch op te eten. Mijn middagmaal bestaat uit 2 wraps met Nutella natuurlijk en een stukje kaas. De kunst is om met zo weinig mogelijk materiaal, zo veel mogelijk calorieën binnen te steken. Iets wat je thuis best niet doet. 

Nu rust me enkel nog een lange afdaling tot aan de tweede hut. De afdaling is een beetje vervelend. Urenlang zit ik te ploeteren tussen de hoge grassen en struikel ik geregeld over ze. Ik trap met mijn ene voet op het gras en haak dan met de andere in de lus die ik maak. Ik ga nog wel eens op mijn gezicht gaan vermoed ik. Zo lig ik nog 3 uur lang met gras te vechten tot aan de hut. Voorlopig ben ik alleen en ga me wassen in de rivier. Heerlijk om al het zweet even af te spoelen. Wanneer ik terug kom is er nog een man die ook richting het noorden wandeld, maar na een gezellige babbel beslist hij nog verder te gaan. Hij wandelt graag tot 19u 's avonds vertelt hij me. Een paar uur gaan voorbij en niemand passeert nog. Ik heb de hele hut voor mij alleen. Voelt een klein beetje eng en onwennig.

Wanneer ik in bed lig kijk ik altijd nog even een aflevering van een serie. Ik heb mijn oortjes in dus het is stil in de hut. Plots zie ik iets kruipen over de grond! Een klein muisje komt op bezoek. Van zodra ik lawaai maak, spurt het weer weg. Gedurende de nacht hoor ik hier en daar nog wat beweging en geknaag onder het dak. Veel nachtrust heb ik alweer niet gehad. 

De volgende morgen is het heel mistig. Alles buiten is nat van het dauw. Na 10 minuten stappen zijn mijn voeten al doorweekt van het natte gras dat vaak tot op heup hoogte komt. Vandaag klim ik naar een zadel dat op 1500m hoogte ligt. De weg vinden is wat moeizaam omwille van het mistige weer. Normaal kan ik in de verte de oranje palen zien staan, maar nu dus niet. Na een uurtje ploeteren tussen de grassen is alles van navel tot tenen doorweekt. Zonder de zon daalt de temperatuur ook snel en ik bevind me momenteel op een bepaalde hoogte in de bergen. Vaak is de klim geleidelijk aan, maar vandaag zijn er ook steile stukken bij. De laatste kilometer verdwijnt alle vegetatie en zit ik op een soort van maanlandschap te wandelen. De grijze fijne kiezel ligt dik op de berg en elke stap schuif ik weer een paar centimeters terug. Feest!

De afdaling gaat vlot en op een 3,5 uur tijd ben ik alweer in de eerste hut. Ik heb beslist om door te gaan tot waar ze me morgen komen ophalen. Ze voorspellen veel regen en het is een 3-4u durende afdaling door de rivierbedding. Bij regen stijgt het waterpeil enorm snel in de rivier en wordt ze ook krachtiger. Ik neem een lunch in de hut en zet de afdaling in. Ik bevind me nu onder de wolken en kan genieten van het uitzicht. Ik wandel over een kam naar beneden en zie in de verte de grote Rangitata rivier liggen. Ook kan ik de gorge zien waar ik 6km in de rivierbedding moet wandelen om hier uit te geraken. Het is een prachtig plaatje. Tijdens de afdaling is de trail soms weer volledig overgroeid met planten die naalden hebben… Ik ben deze soms zo beu. Waarom hebben ze naalden, waarom?! Ze krassen mijn hele benen open. Eens beneden wandel ik in de rivierbedding waar de 'Bush Stream' loopt. Deze kronkeld door een gorge van wel 100m breed met enkel grijze grote stenen. Ik ben beginnen tellen hoeveel keer ik deze rivier moet doorwaden en ben gestopt op 18. Telkens knie diep door het water en er zit soms pittig veel stroming op!

Ik ben nog 1 km van de parking en ontmoet daar twee mannen die hun tentje aan het opstellen zijn. Ik vraag of ze het oké vinden dat ik bij ze kampeer vanacht omdat ik me dan veiliger voel. Een twee uur nadat ik mijn tent heb opgezet begint het te gieten en het is niet meer gestopt sindsdien. Om 20u 's avonds ga ik slapen want ik ben doodmoe! Elke dag heb ik ongeveer een 22 km gewandeld op en neer door de Two Thumbs Track en zijn hoge grassen.

De volgende ochtend regent het nog steeds en ik zie er een beetje tegenop om mijn tent in te pakken. Het is 8 graden, bewolkt en het giet! Ik wacht tot de laatste moment pak mijn tent bij elkaar en vertrek. In een mum van tijd is alles doorweekt. Mijn regenjas doet het wel goed, daar ben ik tevreden over. Al de rest is kletsnat. Ik kom onderweg naar de parking nog een fransman tegen en hij wandelt met me mee richting de shuttle. We staan daar om 10.15u te wachten, klaar om naar een warme kamer te gaan. Om 11.15u nog steeds geen shuttle te zien.. Ik heb ijskoud en begin me ongerust te maken. Ik ben bang dat hij niet gaat komen. Ik heb gelukkig mijn Garmin mini bij de hand en begin hem berichten te sturen. Ondertussen is het 12u en nog steeds geen respons! Ik ben kwaad en begrijp niet hoe iemand na afspraak gewoon niet komt opdagen in zo'n weer. En ook dat hij mijn berichten compleet negeert. Ik vertel de fransman dat ik begin te wandelen om te zien of er iets of iemand is die ons kan terug brengen. We zitten heel afgelegen op 70 km van een dorp.

Eens op de weg alleen begin ik te huilen. Ik kan mijn handen niet meer bewegen van de kou, ben doorweekt en door mijn tent in te pakken is deze ook kletsnat. Ik begin te vrezen dat ik hier nog een nachtje zal moeten blijven. Na 4 berichten, de laatste die ik heb verstuurd was ik redelijk boos, antwoorde hij plots! Er was een groot misverstand geweest. Er zijn twee parkings. De ene is Bush Stream en de andere is Forest Creek. Blijkbaar hadden andere mensen ook berichten verstuurd dat ze omwille van de regen naar Forest Creek zijn gegaan en wist hij niet dat wij op die andere waren. Hij had geen ontvangst en kreeg daarom mijn satteliet berichten niet aan.

Ik huilde toen hij naar me toe kwam gereden. Hij stapte uit en gaf me meteen een knuffel. Ik verontschuldigde me voor mijn boos bericht, maar ik heb het zo koud en voelde me verloren. We pikken de fransman op en rijden 1,5u terug naar Geraldine. Ik vertel de chauffeur dat ik geboekt heb in Methven, wat nog 40 minuten extra rijden is. Hij zegt dat hij halverwege nog mensen moet oppikken en dat ik tot daar kan mee rijden. De rit duurde langer dan verwacht, ik check mijn google maps een ik terug bereik heb en zie dat we bijna in Methven zijn. Hij heeft me gewoon tot daar gebracht en vroeg geen extra geld. 'Ik wilde niet dat je nog eens koud zou hebben' zei hij. 

Ik wandel de 'Blue Pub' binnen, hier heb ik 2 nachten een kamer gereserveerd, neem een warme douche en alles is alweer vergeten.