Van Hawea naar Tekapo.

Met een klein hartje ga ik slapen. Na alweer een gezellige tijd bij Bie, is het moment om te vertrekken aangebroken. Bie beslist om samen met mij Breast Hill op ge gaan tot aan de eerste hut. Eerst zetten we de kindjes nog af op school en daarna rijden we naar de start van de trail. Het is een leuke afleiding om samen te wandelen en de tijd vliegt vooruit. Voor ik het weet ben ik aan de eerste hut en zit ik al aan 1000 hoogtemeters op een kleine 3 uur. Ik ben blij met mijn tijd. Ik ben duidelijker sneller dan vroeger. Ik neem afscheid van Bie en word plots terug zenuwachtig. Het maakt me nerveus om terug alleen te zijn. De vorige keer dat ik alleen was is me niet zo bevallen zoals jullie ondertussen weten. Ik klim verder naar de top van Breast Hill en het uitzicht is prachtig. Rechts zie ik het heldere blauwe Hawea meer liggen en links het dorp en de velden. Wat is de wereld mooi. Na het bereiken van de top wordt de trail een grote 'four wheel drive track' of 4WD track. Vanaf hier is het zo goed als dalen naar Stody's hut. Eens de heuvel over slaat het weer om. Het begint te regenen, hagelen en zelfs sneeuwen. What the Fuck?! Het is toch zomer? Ik kom 10 tallen SOBO hikers tegen onderweg. Het is druk op de 'baan', maar ik vind het wel leuk. Overal kan ik een babbeltje doen en vragen hoe de trail er de volgende dagen uitziet. Het voordeel van NOBO te gaan. Na toch wel een lange dag kom ik aan bij Stody's hut. Ik ben de eerste daar en heb dus een bed vanacht. De hut is geweldig. Een donkere houten oude hut met een open haard. Na enkele minuten beginnen de anderen aan te komen. Iemand heeft zin om het vuur effectief aan te steken en dat warmt de plek meteen op. In een mum van tijd is de hut overvol en zitten er daar wel 8 belgen. Ik ontmoet ook een engels koppel die ook NOBO wandelen. Ik heb vernomen dat de volgende dag een beetje 'sketchy' ging zijn. Steil dalen en lastige stukken met de rivier. Ik vraag ze of we samen kunne starten zodat ik niet alleen ben. Na gezellig veel babbelen kruipen we voldaan in onze slaapzakken. 

Het begint koud te worden hier in de bergen. De zomer loopt wat op z'n einde en de herfst komt eraan. We beginnen de dag met een zeer steile afdaling van 2 uur. Gelukkig gaat dit goed en valt het beter mee dan verwacht. Na dit pittig stukje afdalen kan je ervoor kiezen om 9km door de rivier te wandelen of de 'high river route' te nemen. De rivier was praktisch onmogelijk. Ze staat niet hoog, maar is melkkleurig. We kunnen dus niet zien hoe diep ze is en dat kan gevaarlijk zijn. We nemen dus de andere route. De 'high river routes' zijn wel bekend om een 'pain in the ass' te zijn. Ze gaan steil op en neer langs de rivier en lopen altijd in het bos. De rivier steek je dan ook een stuk of 20x over wat resulteert in natte voeten. In kilometers is het helemaal niet ver vandaag, maar we gaan geen meter vooruit. Het is zo belastend voor voeten, enkels en benen. De trail watert lichtjes af naar links dus je enkels staan altijd scheef en waarschijnlijk is nu mijn linker been langer dan mijn rechter. Dat samen met continu naar boven en beneden hiken is heel vermoeiend. Na 8 uur ploeteren komen we aan in de Top Timaru Hut. Een mooie nieuwe hut met 6 slaapplekken. We hebben geluk en kunnen alweer binnen slapen. Alweer kom ik twee belgen tegen. Leve de Belgen!! Doen ze goed hier in NZ. 

Op dag drie beslissen Amy en Dave (koppel van UK) om een alternatieve route te nemen. Ik beslis om de gewone te doen omdat de andere nog eens 4 km verder is. Ik start alleen en begin met een klim richting Martha saddle. Ik doe voor de middag al een 700 hoogtemeters en bereik de top rond de middag. Het was een makkelijk begaanbaar pad naar boven en ook weer terug naar beneden. Rond 13 u ben ik aan de eerstvolgende hut en hoopte Amy en Dave hier te zien. Het is een lange dag want ik moet nog eens zoveel kilometers doen van daaruit. Gelukkig is het pad makkelijk, zo goed als vlak en breed om te wandelen. Onderweg ontmoet ik enkele schapen en koeien die soms heel boos kunnen zien. Gelukkig zijn ze braaf en doen ze niets. Vandaag moet ik de moeilijkste en gevaarlijkste rivercrossing doen. Het water staat laag dus het zou geen probleem mogen zijn. Na die dag al 28km te hebben gewandeld zet ik me schrap voor de crossing. Wat had ik weer geleerd? Rugzak riempjes losdoen, garmintoestel aan BH hangen (ik heb geen riem) en ik doe mijn rok uit omdat die anders nat wordt. Ik zoek de plek waar er een eiland in het midden ligt. Iedereen vertelde me dat de rivier daar op z'n laagste is. Ik beweeg me zijdelings door de rivier met mijn gezicht stroomopwaarts. Heel voorzichtig samen met mijn wandelstokken steek ik over. Er zit een sterke stroom op, maar alles verloopt goed. Vanaf hier wist ik dat het nog een 3-4km is naar een goede kampeerplek. Na de rivier is er enkel 'waste land' en daarna komen er wat plekjes met gras en bomen. Ik ben zo zo moe na deze dag. Uiteindelijk vind ik een beschutte slaapplek na 32,5 km. Gelukkig komt er nog een koppel aan en slaap ik die nacht niet alleen in het wild. Ik vind het altijd leuker als er iemand in de buurt is. Ik zet mijn tent op, maak eten en kruip in mijn slaapzak. Ik denk dat ik bijna op mijn fysieke limiet zit hier. 

Het is een verschrikkelijk koude nacht geweest. Mijn tent is lichtjes aangevrozen. Ik weet niet goed wat eerst te doen 's morgens in deze kou. Als ik bijna alles heb ingepakt passeren Amy en Dave weer. Zij hadden een beetje eerder een slaapplek gevonden. Ik ben nog niet klaar met inpakken dus ze gaan al verder. Vandaag alweer een lange dag van 26 km. De eerste 12 km zijn drassig en lastig om te wandelen. Mijn voeten zijn continu nat en het water is ijskoud zo 's morgens. Het pad is smal, oneffen en vol hoge grassen waarvan sommige heel hard prikken! Het gaat geleidelijk aan omhoog en in mijn hoofd duurt dit uren. Ik heb ook last van 2 kleine blaren op mijn voeten. Ik loop enkele keren verkeerd omdat de oranje palen slecht te zien zijn en ver van elkaar staan. Tijdens mijn laatste klim kom ik het koppel weer tegen. Zij zijn net klaar met lunchen. Ik stap even met ze mee maar eens op de top moet ik zelf nog stoppen voor lunch en ben ik ze alweer kwijt. De afdaling is tamelijk makkelijk en uiteindelijk kom ik op een mooi pad in het bos terecht. Ik daal nog de hele tijd tot ik aankom in de Ohau Lodge. Ik had het niet op voorhand beslist om hier te slapen, maar had gehoord dat het daar de moeite was. Ik bel ze even op en vraag of ze nog plaats hebben voor een TA hiker. Ik kan ook nog mee eten en beslis dat gewoon te doen. Dit gaat smaken na 4 dagen rijstnoedels! 

Amy en Dave slapen ook in de lodge. Ik neem een heerlijke douche, doe mijn was en schuif aan tafel. Het is een 3-gangen menu. De tafels zijn verdeeld met kamer nummers en ik zit aan een tafel waarvan de jongste persoon 70 jaar is. Het is wel gezellig en ze zijn gefascineerd door mijn reis. Op het menu staat een pastinaaksoep, gevolgd door een rib eye steak en als dessert een brownie. HEERLIJK! Tijdens het eten scoor ik nog een lift naar Twizel. Mijn lijf doet zeer, mijn voeten zijn kapot en de volgende dag is alweer 36 km langs de weg. Nadat elke dame aan tafel gezegd heeft dat ik voorzichtig moet zijn tijdens mijn reis, kruip ik voldaan mijn bed in en ik slaap heerlijk.

Ik rij met een vrouw mee richting Twizel en onderweg maakt ze nog enkel stops. Ik ga graag mee en ben gewoon blij met deze gratis rit. Ik probeer haar nog te trakteren op een koffie, maar zij betaald in de plaats mijn warme chocomelk. Ik weet ze wel te vinden. Eens in Twizel moet ik nog enkele uren wachten op een shuttle dienst. Ik heb namelijk een extra tripje geboekt naar Mt. Cook. Dit is de hoogste berg van Nieuw-Zeeland en ik zit hier een uurtje rijden vanaf. Rondom Mt. Cook ga ik een makkelijke vlakke wandeling doen in Hooker Valley. Kwestie van de spieren in beweging te houden! 

Onderussen regel ik ook een elektrische mountainbike om van Twizel naar Tekapo te rijden. Het is een lang en vlak stuk langs het meer en daarna langs het kanaal. Het is 55 km naar Tekapo en er is nergens een slaapplek, wildkamperen mag hier niet. Sommige hikers wandelen dit 's nachts in 1 keer, maar ik zie dit niet zitten. Ik kies voor de leukskte optie en dat is de e-bike. Eens terug in Twizel staat mijn fiets klaar om de volgende ochtend te vertrekken.

Het is een bewolkte mistige dag vandaag, maar ideaal voor een fietstripje. Mijn grote rugzak wordt opgehaald dus ik kan zonder zorgen vertrekken. Ik heb niet veel aandacht besteed aan de knopjes en heb blijkbaar het hele stuk op turbo gereden. Na een kleine pauze en 10 km van Tekapo te zijn zie ik plots dat mijn laatste lampje brand. Shit, sebiet moet ik die zware e-bike hier nog verder duwen. Ik zet hem op de laagste stand en rij verder. Wat een snelle verplaatsing met de fiets. Op 3uur tijd heb ik 55 km afgelegd! Ik heb nog een hele namiddag om uit te rusten want morgen start ik alweer aan een nieuwe 4-daagse door de wildernis. Op mijn kamer liggen nog 2 andere vrouwen die TA hiken. Het is leuk om even met ze te kunnen babbelen.