Way to Everest Basecamp!
Dag 12. Ongeveer 9 uur wandelen vandaag, maar we gaan het Everest Basecamp in levende lijven ontmoeten. Een hoogdag dus! Ik kan niet goed slapen want mijn lippen doen ongeloofelijk veel pijn. Ik moet er zelfs een pijnstiller voor innemen. Ik vermoed dat ik ze verbrand heb van de zon. We wandelen al vanaf dag 3 boven een hoogte van 3500m en ben vergeten een lippenzalf met factor te smeren. IDIOOT dus! Ik voelde 's nachts al dat ze heel erg gezwollen waren, maar dacht dat het tegen de ochtend wel zou wegtrekken. Ik kijk 's morgens in de spiegel.. OH MIJN GOD! Ik zie er niet uit! Ik lijk wel miss Barbie botox. Mijn oogleden waren gezwollen en mijn lippen dik. Vandaag is de belangrijkste dag van heel het gebeuren en ik zie er niet uit.
Achteraf bekeken kan ik er zeker om lachen, maar op die moment was ik oververmoeid, emotioneel na een hele rollercoaster aan gezondheidsproblemen die ik de voorbije dagen had gehad en het was een belangrijke fotodag. Noem me ijdel, maar ik wou een geweldige foto van mezelf op het Basecamp. Once in a lifetime, weet je wel?
Omwille van de zwelling ben ik in volle paniek gaan aankloppen bij een groepsgenoot die cortisone pilletjes bij heeft. Ik weet dat ze ontzwellend werken en ik vind het tijdens mijn kleine crisis de moeite om er eentje in te nemen. Ook neem ik twee pillen Diamox in omwille van het vocht in mijn gezicht. Ik heb de bijsluiter gelezen en bij toenemde klachten is het aangewezen een dubbele dosis te nemen. Een beetje later zit ik aan het ontbijt en de tranen rollen over mijn wangen. Daar zijn ze dan. Ik vond het al vreemd dat het niet eerder gebeurd was. Ik heb me gedurende 12 dagen weten sterk te houden, maar het moet er even uit. Wat een avontuur toch. Begonnen met een darminfectie, daarna een bronchitis die nog steeds aanwezig is en dan die vochtophoping in mijn gezicht. Het is even te veel.
We vertrekken om 6 uur 's morgens. De zon komt stilletjes op achter de bergen en het is helderblauwe hemel. HEERLIJK! De crisis van vanmorgen is snel vergeten en die dosis cortisone maakt dat ik ondanks die bronchitis wel wat meer adem binnen krijg. We wandelen een hele tijd door kaal terrein in een soort van brede gleuf. Naast ons zien we een heuvel, waarachter de Khumbu gletjser ligt. We wandelen een kleine vier uur voor we Gorakshep (5180m) bereiken. Hier slapen we deze nacht en dit is de hoogste overnachting van de reis. We eten een vroege lunch en vervolgens zetten we onze tocht verder. Over ongeveer 3 uur bereiken we het Basecamp!!!
Het is rustig op de Everest Route, wat ik niet verwacht had. We lopen deels over de Khumbu gletsjer en tegelijkertijd hebben we een prachtig uitzicht over de Nuptse (7861m). Ik ben zo benieuwd naar het Basecamp, maar het duurt even voor ik het zie liggen. Zoveel te dichter we komen, zoveel te beter zie ik de Khumbu Icefall. Het typische beeld van Everest klimmers die met ladders over het ijs klauteren. Dat is de Khumbu Icefall. Zo fascinerend om te zien! Ik vind het een zware dag. We hebben al een kleine 4 uur gewandeld en het laatste stuk is veel op en neer. Kleine steile klimmetjes tussen los gesteente. Het is vermoeiend. Ik ben het ook wat beu om zo naar adem te moeten happen tijdens het klimmen. Het laatste stuk wandelen we over een smalle kam en ik werp mijn eerste blik op het basecamp. Ik zag enkele mensen staan vanop de kam richting beneden en vraag aan de gids: 'Is dat het Basecamp?!'. Een vlakke zone van zo'n 4-5 km lang vol met grijs gesteente. Het is geen hoogseizoen voor alpinisten dus buiten één tentje staat er niets. In het tentje overnachten enkele sherpa's. Zo speciaal om eindelijk op de plaats te zijn waar de Everest beklimmers aan hun gevaarlijke tocht beginnen richting de top. Ik heb een heel speciaal gevoel bij deze plek. Ik ben als eerste ongeloofelijk blij dat ik dit gehaald heb. Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf onderschat. Is dit waarom ik zo graag zo'n uitdagingen aan ga? Misschien wel. Het geeft je zoveel vertrouwen in jezelf, in je lichaam. 'If you put your mind to it, you can accomplish anything!' . Het voelt alsof je de wereld aan kan op zo'n moment. Ten tweede. Dit is een plek waar veel mensen vol spanning, maar ook wel angstig zitten te wachten. Zichzelf voor te bereiden op de grote beklimming naar de top. Niet wetend of ze het gaan halen. Er hangt hier iets wat ik bijna kan vastpakken. Een plek waar veel dromen rondzweven, levensdromen die in vervulling gaan. Het doet je denken om het op een dag ook te proberen, maar het is waanzin en waarschijnlijk niet erg realistisch.
We hebben even tijd om rond te kijken. We mogen absoluut niet naar de Khumbu Icefall wandelen die honderden meters verder ligt te blinken. Het gebied is erg onstabiel. Er vallen regelmatig lawines naar beneden en het is niet veilig. Van ver lijkt het een klein hoopje sneeuw, maar ik zie in de verte toch enkele mensen staan die ernaartoe zijn gewandeld en die ijswanden zijn wel 3x zo groot als ons. Voor diegene die niet bekend zijn met het gegeven, een woordje uitleg. De Khumbu Icefall is een heel onstabiel gletjser gebied. De Everest beklimmers starten 's nachts hun tocht hier doorheen/overheen en voornamelijk in het voorjaar, omdat het ijs dan bevrozen is en het oppervlak het meest stabiel is. Doorheen de dag en met de warmte van de zon smelt het ijs. Het wordt onstabiel en er komen zonder enige waarschuwing gigantische kloven in het ijs. Ook durven grote ijstorens plots instorten. Als je een camera zou zetten gedurende de dag en je spoelt verder, zie je ook letterlijk dat het zich verplaatst. Het ijs zou zich naar schatting elke dag tot 1,2m kunnen verplaatsen. Na een uurtje vertrekken we terug richting Gorakshep, want het is nog wel een eindje terugwandelen. Op de weg terug merk ik hoe druk het is geworden. Wij waren gelukkig daar voor de massa. Het zijn soms smalle paden en we moeten zelfs aanschuiven om elkaar te laten passeren.
We komen tege de vroege avond terug aan in de lodge en zetten ons even neer voor een 'tea break'. Ondertussen worden er plannen gesmeed om toch nog Kala Patthar op te wandelen. Dit staat eigenlijk op het programma van morgen, vroeg in de ochtend. Een pittige klim met een hoogte verschil van 500m op 1,2 km wandelafstand. De top van Kala Patthar geeft een adembenemend zicht op Mt. Everest. De Nuptse ligt gedurende de trekking grotendeels voor de Everest en we kunnen vaak maar een klein topje zien. Op de top van Kala Patthar heb je een mooi panoramisch zicht met een blik op de Everest. Ik dacht die mensen zijn gek. Die vertrekken nog om de zondondergang te zien na deze vermoeinde dag. Uiteindelijk na een uur rusten, vertrek ik mee de berg op. Het is al redelijk laat en we zijn maar halverwege geraakt toen de zon al onderging. Ik heb enkele foto's van de Nuptse en Everest die gloeiend heet lijken te staan door de ondergaande zon. Heel mooi om te zien. Het wordt al snel koud en we wandelen terug naar beneden. Door mijn verkoudheid krijg ik telkens tijdens de rustpauzes bij het klimmen een hoestbui. De koude, droge lucht en de inspanning prikkelt mijn luchtweg. Dat is zo vervelend en afmattend. Ik had best toch gewoon gerust en op tijd mijn bed in gekropen, want ik heb nog wel even liggen hoesten in bed.