Het moment om Kala Patthar te beklimmen is daar. Nog een hoogtepunt van de reis. Ik heb zo slecht geslapen. We slapen op het hoogste punt van onze trekking. Gorakshep ligt op 5180m hoog. We zijn allemaal wel wat geacclimatiseerd, maar het begint toch zwaar door te wegen die hoogte. 's Nachts schrik je plots wakker omdat je geen zuurstof genoeg binnen krijgt. Het beste slaap ik op mijn zij. Wanneer ik plat op mijn rug lig voelt het heel benauwd. Ik heb er voornamelijk last van boven de 4500m. De avond voordien hebben we allemaal nog een saturatiemeter op onze vinger gezet. Wat een avondritueel is van de gids. Het toestelletje meet het zuurstof gehalte in het bloed. In normale omstandigheden zou deze tussen de 95% - 100% moeten zijn. Omdat we steeds hoger gaan, wordt de lucht ijler. Met andere woorden, de lucht wordt dunner en er zijn steeds minder zuurstofmoleculen aanwezig. Op 5000m hoogte zit er nog maar half zoveel zuurstof in de lucht als op zeeniveau. In Gorakshep had ik die avond 70% zuurstof in mijn bloed. Best wel vreemd aangezien ik als verpleegkundige steeds streef naar een saturatie boven de 92% in het ziekenhuis. De lage waarden zijn normaal op 5000m en het lichaam probeert dit bij te houden door een hogere hartslag te voorzien. Ik had dan ook in rust een hartslag tussen 90 - 100 slagen per minuut.

De wekker gaat veel te vroeg af... Ik voel me zo beroerd om half 4 's morgens dat ik beslis niet mee te gaan. Ik heb heel veel spijt dat ik gisteren nog halfweg Kala Patthar ben opgewandeld. Dat heeft me behoorlijk de das omgedaan. Ik weet dat het nog een lange dag wordt, heb me omgedraaid en nog 3 uur verder geslapen. Rond 8 uur komt de groep aan in de logde om te ontbijten. Het was koud geweest. Ongeveer -10 graden voor de zon opkwam en de camelbak leidingen vrozen dicht terwijl ze aan het klimmen waren. Wat een avontuur toch! Vandaag wordt het ongeveer 5 uur dalen richting Dingboche (4410m). De laatste 5 dagen van dit avontuur zijn aangebroken en ik kan niet geloven dat ik al 12 dagen onderweg ben. De tijd vliegt voorbij en geniet elke minuut van deze reis. De hoogte kwaaltjes neem ik er maar al te graag bij. Onderweg zien we nog enkele panoramische pareltjes. Wat is het toch prachtig hier in de Himalaya. We dalen af en komen terug in een groener landschap terecht met steeds meer begroeiing. Het is nu half oktober en de wolken blijven in de namiddag langer weg. Hoera voor de stralende blauwe hemel!

Vandaag is dag 14 van de trektocht. Wat heb ik heerlijk geslapen! Elke 100m die we dalen is een droom. Het lijkt of ik liters zuurstof binnen krijg en weer beter kan ademen. We zakken verder af naar Tengboche (3860m). Het is een kleine 4 uur wandelen en we lopen door een alpine weidelandschap. Onderweg hebben we een geweldig uitzicht op de Lhotse-Nuptse ridge. We komen terug berken- en rhododendronbossen tegen en wandelen door kleine dorpjes. Het laatste stuk naar het dorp was toch wel weer een kleine pittige klim. Eentje om het af te leren? 

In Tengboche bevindt zich het grootste klooster van Nepal dat gesticht is in 1919. Elke middag is er een boeddhistische gebedsceremonie en die gaan we natuurlijk bijwonen. Eerst nog even een middagmaal naar binnen werken en dan kunnen we cultuur opsnuiven. We wandelen de poorten van het klooster binnen. Om de tempel te bezoeken moeten we onze schoenen uitdoen. Nu, we zijn al 14 dagen onderweg en sokken uitwassen is niet echt mogelijk omdat ze niet drogen. Natte sokken is echt geen optie. We gaan binnen in de tempel en zetten ons aan de kant naast elkaar neer. We moeten zo lachen omdat het ongeloofelijk hard stinkt naar zweetvoeten. Ik heb de slappe lach. De ceremonie begint en ik kan het bijna niet uithouden. De monniken mompelen/zingen heel monotoon gebedszinnetjes. Door de vermoeidheid, de stinkende sokken en het hele gebeuren zit ik met tranen in mijn ogen van het lachen alle indrukken op te nemen. Het was een belevenis. Wat later in de namiddag was het tijd om wat volleybal te spelen. Jullie denken 'WAT? VOLLEYBAl?!'. Ik was met één van de hulpgidsen onderweg aan de praat geraakt. Hij vertelde me dat volleybal een nationale sport is in Nepal en dat ze vaak spelen. Toevallig heb ik 17 jaar gespeeld en kreeg ik wel zin om een keer mee te doen, er stond een volleybalnet enal! Ik moet wel zeggen, volleybal spelen op 3860m, in open lucht, met bergschoenen aan en na 5j niet meer te hebben geoefend is best heftig. Ik word ook steeds vanachter gedumpt, omdat ik te klein ben aan het net. Ze hebben snel door dat ik wel wat techniek heb en word algauw een schietschijf vanachter in het veld. Het grappige is ook, dat de toeschouwers achter de bal moeten rennen omdat hij anders mogelijks de berg afrolt. Uiteindelijk moeten we stoppen omdat het te donker wordt. We zetten ons allemaal gezellig binnen met een thee en praten nog wat na. 

Tijdens de nacht hebben we wat extra bezoekers gehoord. Het krioelde er van de muizen of ratten tussen de muren en de plafonds. Ik heb het nog nooit zo erg meegemaakt, maar iemand heeft me ooit verteld 'Ze zijn meer bang van ons dan wij van hun.' Oké, verstand op nul, oorstoppen in en verder slapen. Je bent toch zo moe dat je zo in slaap valt. 

In de ochtend hoorde ik van enkele groepsgenoten dat ze een view point hadden gevonden een kwartier wandelen van de lodge. Ben ik toch maar even gaan kijken. Alweer een prachtig panoramisch zicht. De grootsheid en openheid van een berglandschap vind ik echt prachtig. Ik voel me zo vrij als klein mensje omringd door gigantische bergen. Vandaag wandelen we terug naar Namche Bazar (3450m) in ongeveer 5u. Hier waren we dag 2 al geweest en zaten we allemaal vol spanning te wachten op het grote avontuur. Nu zijn we fier en voldaan omdat we het gehaald hebben. Iedereen begint toch wel met een beetje onzekerheid aan deze tocht. Niemand weet hoe men gaat reageren op de hoogte. Het is een tamelijk lange trekking van 17 dagen. Gaat het fysiek lukken? Gaat het mentaal gaan? Hoe reageer ik op de koude of warmte, regen of sneeuw. Word je ziek of niet? Alles hebben we gehad en niemand is ontsnapt aan een verkoudheid! Misschien verklaren sommigen me voor gek omdat ik vertel over hoogteziekte, gezwollen gezicht, diarree, verkoudheid, ongedierte,... Dat is één kant van het verhaal, maar dat is niet wat ik voor me zie als ik hieraan terugdenk. Het avontuur, de fysieke uitdaging, grenzen aftasten, de pracht van de natuur, back to basics, geen internet, nieuwe mensen, andere cultuur,... ik kan nog wel even doorgaan. Je kan niet geloven hoe sterk je bent. Ik ontdek steeds weer hoeveel energie ik heb, hoe sterk mijn lichaam is, hoe ik gemaakt ben om dit te doen, ondanks ik niet echt het perfecte trekkers figuur heb. Ik kan het alleen maar aanraden!

In Namche Bazar zijn heel wat souvenir winkels, terrasjes en café's. We zijn in de namiddag op een terras een hot chocolate met rum gaan drinken en een Everest bier. Vieren op de goede aflooop en het aangename gezelschap. Om de hoek van onze lodge is een Irish Pub daar gaan we later op de avond nog iets drinken en daarna slapen. 

Na Namche Bazar volgen nog twee stops Phakding (2652m) en Lukla (2800m). Ik heb niet veel foto's meer genomen de laatste dagen omdat ik hier al gepasserd ben. We komen hier en daar nog wat yaks tegen op de weg terug. 

In Lukla hebben we afgesproken om nog een volleybal match te spelen België/Nederland tegen Nepal. Ik denk dat we bijna 3 uur hebben gespeeld en ik dacht ook dat we verloren waren. Ik kan het me niet goed meer herinneren. We wandelen met enkele van onze groep helemaal door het niet zo toeristische gedeelte van Lukla. Na een kleine 10 min wandelen zie ik een volleybal terrein liggen. Ze zijn momenteel aan het spelen. Onze gidsen doen hier en daar een woordje en de match BE/NL vs. Nepal kan beginnen. Later hebben we ook nog gemixt. We hadden wel zeker 100 toeschouwers. Ik heb me rot geamuseerd. Van de echte volleybal regels is niet veel sprake. Ik word wel weer achteraan gezet als schietschijf. Ik stond vol blauwe plekken enkele dagen later! 's Avonds eten we allemaal gezellig samen en hebben we afgesproken dat we het avondmaal betalen voor de dragers en gidsen. Daarna zijn we in onze lodge ergens onderaan in een donker barretje gaan zitten dat speciaal voor ons werd opgengedaan. We hebben wat pool gespeeld en elkaar dansmoves aangeleerd met een mix van moderne klanken en traditionele Nepali muziek. Het was een leuke en gezellige avond!

The End.