Zon, zee, modder!

Ik neem 's morgens de bus richting Te Anau, alweer klaar voor de volgende kilometers. Een 20 minuten voor Te Anau is het begin van de trail, daar waar ik weken geleden met Amy gestopt ben. Ik vraag de buschauffeur voor vertrek of hij mij misschien daar kan afzetten. Anders moet ik nog eens liften en de bus passeert er toch. Hij is niet heel enthousiast, maar doet het toch. Rond 9 uur begin ik met wandelen en de eerste 6 km zijn op een gravel weg. Na een dik uur kom ik aan de eerste hut en neem daar een pauze. Onderweg kom ik twee mannen tegen waar ik even mee babbel en mee wandel.

Ik beslis vandaag tot aan de tweede hut te wandelen. De trail is onverwachts mooi en heel afwisselend. Eerst wandel ik een stuk door het bos, waarna het veranderd naar een prachtig vallei landschap met hoge grassen. Daarna klim ik weer wat omhoog en kan ik genieten van prachtige uitzichten. Het is een heel sereen en vredevol plaatje. Het weer is overtrokken, maar aangenaam. Na 23 kilometer kom ik bij de Aparima hut. Hier kom ik enkele bekende gezichten tegen. Een paar hikers die ik heb gezien toen ik Nobo wandelde. Er zijn ook 4 vrouwen aanwezig in de groep en nog een koppel. 

De tweede dag is gelijkaardig aan de eerste, maar toch ook weer anders. De vegetatie veranderd continu en is aangenaam om door te wandelen. Na de middag komt er nog een serieuze klim aan door het bos en stijg alweer 400m. De laatste grotere berg voor de eindmeet! Wanneer ik bijna de top bereikt heb, lijkt er geen einde aan te komen. Ik weet niet goed wat te verwachten. Ga ik in het bos blijven of ga ik uiteindelijk op een open vlakte terecht komen. Plots stopt het bos en kom ik in een heel blootgesteld landschap terecht. Ik kan kilometers ver zien en word beloond met een prachtig uitzicht. In de verte kan ik zelfs de zee al spotten! Na deze klim is het nog een lang en pittig stukje afdalen over glad en rotsig terrein dat na een tijdje alweer veranderd in een graslandschap. We slapen vandaag op een kampeerplaats in onze tenten.

De derde dag is een specialere dag. Er moet 30 kilometer gestapt worden omdat er nergens mogelijkheid tot kamperen is. We steken een privé landbouw gebied over en de eigenaars zijn niet zo heel blij met de vele hikers die passeren. Ze vermelden heel strikt van op de paden te blijven en nergens anders te lopen. Een heel ander soort omgeving dan de eerste twee dagen. Ik wandel door weide landschappen en passeer hier en daar wat koeien en schapen. De koeien kijken ook altijd heel boos als ik passeer. Alsof ze me elk moment gaan aanvallen! Ook wandel ik enkele kilometers door koolvelden en grasvelden. Er zijn interessantere dagen geweest, maar het is vooral makkelijk stappen vandaag. Ik heb vaak mijn oortjes in gehad en genoten van het eenvoudige terrein.

In het begin had ik het moeilijk omdat ik altijd alleen wandelde, maar nu vind ik het eigenlijk heel aangenaam. Iemand vertelde me in het begin dat ik mezelf leuker moest gaan vinden, zodat ik mijn eigen gezelschap apprecieer. En, ja zo is dat! Gedurende de dag ben ik vrij en doe ik wat ik wil op mijn tempo en mijn tijdschema. Ik ben alleen met mijn gedachten. In het begin waren mijn gedachten vaak negatief, maar nu helemaal niet meer. Ik ben best aangenaam gezelschap! 'S avonds ontmoet ik dan weer de anderen in de hut en er is altijd wel iemand waar ik een interessante conversatie mee kan voeren. Ik kan het goed vinden met een zwitsers koppel Magali en Raphaël. Dit zijn de mensen die ik eerder heb ontmoet toen ik Nobo wandelde. De vier vrouwen Kate, Alex, Linda en Zoe brengen ook zeker leven in de brouwerij onderweg. Het is een gezellige bende.

Na enkele dagen vind ik het aangenaam om altijd dezelfde mensen terug te zien. Ik beslis om ze elke dag bij te houden en 's avonds in dezelfde hut te slapen. Rond dag 3 ontmoet ik nog eens een groep mensen van vier namelijk Marijke, Chas, Cam en Ben. Iedereen kent elkaar al van daarvoor en we vormen een gezellige horde TA hikers. Ergens onderweg pikken we ook nog eens Oli op, een 18 jarige jongeman die de trail doet en op hetzelfde schema als de rest zit. We hiken nu non-stop elke dag door richting de eindmeet. 

Op dag 4 duiken we Longwood Forest in. Het befaamde bos waar altijd modder ligt. Ze voorspellen geen geweldig weer die dag, maar vaak kloppen de weersvoorspellingen niet en de meeste regen zou 's nachts vallen. Iedereen is enthousiast om de finish te halen, dus ze beslissen om gewoon door te gaan en ik volg. Ik heb nu eindelijk wat mensen rond me heen en wil ze niet kwijtspelen. Ik vertrek een half uur vroeger, omdat ik net iets trager wandel dan de rest. De eerste 10 km zou makkelijk terrein zijn, dus ik begin alvast en ze halen mij wel in ergens rond de lunchpauze. Vanaf 10 km zouden we ook de modder induiken en dan hoopte ik niet alleen te zijn. Het weer was oké tot een 10 kilometer en dan brak de hel los. Het is stormachtig weer en de trail duikt afwisselend de bossen in en dan weer omhoog richting een plateau waar geen beschutting is. Het pad veranderd van plakkerige modder naar één grote natte modder stroom. Naast het pad kan ik niet wandelen omdat het zo dicht begroeid is, dus er zit niets anders op om continu door het water en de modder te ploeteren. Het is verschrikkelijk. Ik heb de hele dag alleen doorgebracht. Ik wandel zo snel en neem geen pauzes omdat het zo koud en winderig is. Mijn vingers en voeten tintelen en worden gevoelloos. Ik heb maar 1 missie en dat is de hut bereiken. De rest van de groep heeft me dus niet ingehaald. Ik moet toegeven dat dit de ergste dag van de trail is tot nu toe. Ik werd zo boos op de situatie, omdat het gewoon niet ophield met regenen en waaien. De trail bleef maar duren en op het laatste was ik er zo klaar mee.

Ik heb 8 uur gewandeld aan een gemiddelde van 4 km per uur en met 1350 hoogtemeters. Ik denk dat ik op adrenaline heb geleefd! Om 15 uur kom ik aan bij de hut met 30 km op de teller. Ik ben uitgeput en uitgehongerd. Pauzeren ging gewoon niet want dan koelde ik nog sneller af. Oli zit al in de hut en voor de rest zijn alle bedden nog beschikbaar. Gelukkig! De hut is mee van de ergste die ik gezien heb. Overal zitten gaten in de muren en de vloer. Het is er donker en kil, maar er zijn geen gaten in het dak, dus het is er droog! Voor ons hebben 2 hikers die passeerden een vuur aangestoken in de open haard en we proberen deze aan te houden. Veel doet het niet en alle warmte gaat zowel meteen verloren door deze rustieke hut, maar toch kunnen we onszelf een beetje opwarmen als we ervoor gaan staan. 

De volgende morgen is het opgeklaard en staat ons nog 12 km aan modder te wachten. Ik vertrek alweer een half uur vroeger omdat ik zo snel mogelijk uit deze hel wil. Ongeveer 70 procent van de laatste 12 km door het bos is alweer door een modderpoel. Soms tot wel knie diep. Vandaag is alles terug plakkerig omdat het gestopt is met regenen. Telkens ik een stap zet zak ik in de modder en worden mijn voeten aangezogen. Het zijn twee heel vermoeiende dagen geweest. Ondanks de modder, als ik even rondkijk, is het bos eigenlijk een prachtige sprookjesachtige omgeving. Af en toe heb ik toch de tijd genomen om wat foto's te nemen.

Aan het einde van Longwood forest is een stroompje. Daar verzamelen we 1 voor 1 om onze benen, schoenen en sokken schoon te maken. Ik heb toch ook wel enkele mooie tuimels gemaakt in de modder en alles hangt vol! Hierna is het nog 6 kilometer tot aan Colac Bay en daar belonen we onszelf met een lekkere hamburger. Na 18 kilometer beslis ik dat het genoeg is geweest en de overige 10 km lift ik naar Riverton.

Nu rest ons nog 2x 37 kilometer en we zouden de finish halen in Bluff. De eerste dag is grotendeels over het strand en we hebben 1 rivier over te steken die uitmond in de zee. We weten dat hoogtij rond 12u is, dus we proberen er rond 10 uur te zijn. Uiteindelijk is het 11 uur en staan we tot over onze heupen in het water. Gelukkig is het goed weer en is het allemaal zo erg niet om nat te worden. We wandelen vandaag met 4 samen over het strand verder richting Invercargill. Hier hebben we voor 3 nachten een appartement gehuurd met 13 mensen. 

D-day is aangebroken! Voor iedereen toch behalve mezelf, want ik heb nog 10-12d te gaan. Het is een dubbel gevoel omdat ik nog niet helemaal klaar ben met TA, maar toch naar het iconische einde wandel. Ik hike vandaag samen met Magali richting Bluff. Magali wandelt normaal samen met haar partner, maar hij wilde met een vriend de laatste twee dagen in één keer wandelen. Wat maakt dat ze om 2u ‘s nachts zijn vertrokken vanuit Riverton en 75 km gaan wandelen! De eerste 15 km vandaag kunnen we achterdoor over een fietspad wandelen, daarna 15 kilometer naast de grote baan en de laatste 7 zijn terug over een trail richting Sterling Point. Dat is het meest zuidelijke punt van Nieuw-Zeeland. Na de eerste 30 kilometer voel ik me al helemaal gebroken. Het wandelen op asfalt en continu dezelfde repetitieve beweging maken is pijnlijk. Zelfs na al die dagen te hebben gewandeld. Ook razen er continu grote vrachtwagens voorbij met een serieuze snelheid. Dat maakte me gek na 3 uur ernaast te wandelen. De dag ervoor zit ook nog in mijn benen en ik kan amper nog normaal stappen. Ik neem even rust aan de grote letters Bluff en daarna is het nog 1,5 uur over een trail naar Sterling Point. De kleine rustpauze en verandering van terrein maakt dat ik weer verder kan gaan.

Ik begin alweer rustig alleen en neem een voorsprong. Ik ben ook graag even alleen met mijn gedachten. Alles op een rij zetten en proberen in het moment te komen. De laatste weken rustig in me opnemen en beseffen wat voor een avontuur dit is geweest.

De laatste 3 kilometer stop ik om op de rest te wachten en stappen we samen naar de eindmeet. Wat een prestatie! Ik probeer los te koppelen dat ik nog niet klaar ben met deze trail en geniet van het moment. Eindelijk ben ik hier bijna aan dat gele bord. Dit heb ik al 1000x zien passeren op instagram van andere hikers en nu is het aan mij! Ik heb momenteel 872 kilometer gestapt dwars door het zuidereiland. Ik heb hier en daar de ‘roadwalks’ overgeslagen en gelift. In het begin omwille van de knie heb ik ook enkele kilometers niet gewandeld. Soms wringt dat wat tegen, maar ik ga niet meer terug aan Richmond Ranges beginnen. Het is wat het is!

Wat is me dit een avontuur, wat een wildernis, wat een vrijheid! Na mijn eerste drie moeilijke weken in NZ, had ik nooit gedacht hier te staan. Uiteindelijk, vanaf de moment dat mijn knop was omgedraaid is het allemaal als een flits voorbij gevlogen. Ik hou van het ‘thru-hikers’ leven en ik vind het zalig om hier deel van uit te maken.

Eens we het bord bereiken roepen ze allemaal dat we een Shoey moeten doen. Ik heb geen idee wat dit is, maar ik heb bier nodig. Iemand duwt dit in mijn handen en iedereen doet één schoen uit. Ze roepen ‘Cheers!’ openen het blikje, gieten de volledige pint in hun schoen en drinken eruit. Oh my!! Disgusting!! Maar alweer, ik volg! Een kwartier later breekt de hemel open en begint het te gieten. Het lijkt wel alsof de wolken hebben gewacht tot we klaar waren.

We liften terug naar Invercargill waar ik nog 2 nachten blijf in het appartement met de anderen en plan dan mijn terugreis richting Hawea. Ik ga mijn spullen sorteren en versturen naar Auckland zodat ik er verder geen last meer van heb. Ook heb ik even rust nodig. Ik heb mijn scheenbenen overbelast de laatste dagen en neem een week pauze van het hiken. Vanaf de moment dat mijn lichaam tot rust kwam viel de vermoeidheid op mij. Ik voel me gebroken fysiek, maar zo ijzersterk mentaal!

Op naar de laatste 200+ kilometers op de trail!